Een maandje familiale gezelligheid

Hallo allemaal!
Het is alweer een maand geleden dat jullie nog iets van mij gehoord hebben, maar ik heb niet stilgezeten hoor. Er is een heleboel gebeurd in die vier weken...

Zondag 24 november 2013
Dit was een belangrijke dag voor alle 'Catrachos' (= Hondurezen). Die dag waren het nl. de presidentiële verkiezingen, die éénmaal om de vier jaar gehouden worden. Ook de 'diputados' en burgemeester werden verkozen, maar die kregen natuurlijk minder media-aandacht.
Om te mogen stemmen moet je 18 jaar of ouder zijn, de Hondurese nationaliteit hebben en een identiteitskaart bezitten. Dat maakte dat ik als Belg dus niet mocht stemmen, dat mijn broer die wel 18 is, maar zijn iD-kaart nog niet heeft ook niet mocht stemmen en dat Hondurezen die in de VS wonen/verblijven wél mogen stemmen.
De meerderheid van de stemmen zijn uiteindelijk naar de Nationale partij gegaan en dus zal de volgende Hondurese president Juan Orlando Hernandez heten.
Volgens deredactie.be was er de volgende week een heleboel heibel in dit land, maar ik kan jullie geruststellen: ik ben ok, het was véél minder heibel dan verwacht en als er iets gebeurde (vb: de ruiten van Amerikaanse fastfoodketens die ingeslagen werden) dan was dat in de grote steden. De huidige president heeft zelfs via de tv laten weten dat hij fier was dat alles zo vlot en rustig verlopen was!

Donderdag 28 tot zaterdag 30 november 2013
Mijn gastmama's voorlaatste onderzoek na haar neumonia vond in Tegucigalpa plaats en dus heb ik haar nogmaals vergezeld. De meeste Hondurezen hebben San Pedro Sula liever dan de hoofdstad, omdat alle verkeer beter geregeld is, maar ik verkies toch Tegus. Waarschijnlijk komt dat door de dingen die we in deze steden doen: San Pedro is altijd shoppen ( met een mama als de mijne kan dat nogal langdradig worden ;) terwijl we in Tegus ook altijd op bezoek gaan bij familie, onder neven en nichten naar de cinema gaan... Ook van dit tripje naar Tegucigalpa heb ik dus genoten.

Woensdag 4 tot vrijdag 6 december 2013
Mijn volgende trip volgt al snel, want op deze dag vergezellen mijn zus Andrea en ik onze oma naar Villanueva. Dat is een klein stadje net naast San Pedro Sula en dus ook ontzettend warm: 34°C in december, dat is iets waar je in België alleen van kunt dromen! We logeerden daar bij Andrea's nonkel en tante, die drie dochters (van 10, 12 en 15 jaar) hebben. Helaas is hun papa nogal streng op gebied van afspreken met vrienden en ze waren dan ook vol enthousiasme om het huis uit te gaan met ons. Een gezellige en vermoeiende trip dus ;)

Sinds een twee-tal weken ga ik ook elke dag naar de fitness met mijn broer, zus en enkele vrienden. Ons harde werk wordt dus meestal afgesloten met een gezellig samenzijn. Ja, ook gezellig voor mij, want ondertussen is mijn Spaans en heel stuk beter en valt er dus meer te begrijpen/vertellen.
De drie Villanueva-nichtjes zijn ook al enkele dagen van de partij. Zij zijn bij mijn oma op vakantie tot Kerstmis en logeren om de beurt bij ons in huis.

Zaterdag 14 en zondag 15 december 2013
Op zaterdagnamiddag trok iedereen naar het centrum voor de jaarlijkse kerststoet van de 'Bilingual schools'. Het is de tweede grootste stoet van het jaar en was inderdaad prachtig! Alles was uiteraard in kerstsfeer, er werd hopen snoep uitgedeeld en de kerstmuziek was ruim aanwezig. De sfeer zit er hier al goed in, maar voor mij voelt het absoluut niet aan als kersttijd: 25°C, bloemen en vlinders als versiering, geen examens vooraf...
Daarna is de hele familie naar onze BBQ(!) gekomen en heb ik ontdekt dat jenever hier 'Rompópo' heet en van ei gemaakt wordt. Klonk gek, maar is best wel lekker hoor ;)
Al dat volk in één huis (fatsoenlijk) te slapen leggen was letterlijk onmogelijk, want zelfs met de ene helft bij mijn oma in huis zat alles vol. Sfeer kom je hier dan zeker niet te kort :)
De volgende dag was Allisons 9de verjaardagsfeest, dat hier voor familie en vriendjes samen gehouden wordt. Ik heb bijna de hele namiddag hamburgers gemaakt en drank geserveerd, spelletjes georganiseerd en naar Latijns-Amerikaanse traditie heel wat plezier beleefd aan een piñata.
Na al dat werken was ik wel toe aan een beetje 'relaxen' en dus ben ik samen met mijn broer José Augusto, zus Andrea, neef Christopher en vriendin Nikki naar de cinema geweest. Veel van de film heb ik uiteindelijk niet gezien, maar ik heb mij zeker geamuseerd!

Dinsdag 17 december 2013
Al maanden zijn mijn zusjes hard aan het oefenen voor hun jaarlijkse balletvoorstelling, die vandaag plaatsvond. Het was een prachtige voorstelling van De Kleine Zeemeermin en ze hebben het beiden heel goed gedaan: Felicidades hermanitas!

Nu dat ook de universiteiten en 'Bilingual schools' vakantie hebben, is het een stuk gemakkelijker om af te spreken met vrienden. Bovendien komen ook de feestdagen in zicht, die dit jaar extra-speciaal zullen zijn voor mij...
Ik wil jullie dan ook allemaal een fijne kerst en gelukkig nieuwjaar wensen!

Feliz Navidad 

y 

Feliz Año Nuevo

Start van een lange vakantie

Hola amigos!

De meest gestelde vraag van de voorbije dagen was ongetwijfeld: "Wat doe je gedurende drie maanden vakantie?" Om eerlijk te zijn, ook ik vroeg mij dit af! Gelukkig zit het bloed, dat door mijn aderen stroomt nog vol energie en ben ik een dromerig doorzetterje. Met de hulp van mijn superlieve gastfamilie heb ik ondertussen een toffe week achter de rug én heb ik leuke vooruitzichten...

Vorige week moest mijn gastmama enkele tests gaan laten doen in een ziekenhuis in Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras. Omdat alleen reizen in dit land gevaarlijk (en saai) is, mochten mijn gastzus Andrea en ik haar vergezellen. Met de bus vertrokken we dus enthousiast naar 'de grote stad'. Bleek het eindstation in Comayagüela te zijn. Dit is een stad die grenst aan Tegucigalpa en is eigenlijk de armere buurt, een beetje te vergelijken met de Marollen in Brussel (het klasseverschil dat er vooral vroeger heerste). We werden niet overvallen of wat dan ook, zoals mijn gastmama Yolani vreesde, maar veilig en wel opgehaald en naar het huis van mijn gasttante gebracht.

Mijn gasttante Nynoska woont in een residentie in Tegucigalpa. Dat is een privéwijk, waar je enkel in mag als je op de 'lijst' staat en is dus heel rustig en veilig. Mijn gastbroer José Augusto, die geneeskunde studeert aan een universiteit in Tegucigalpa, woont in de week bij haar en haar familie. Ook wij (Andrea, mami Yolani en ik) zouden deze paar dagen bij hun logeren.

De eerste dag, zijn wij 'de madammen' gaan uit eten. Vrouwenpraat was natuurlijk voldoende aanwezig, maar ook Andrea's 15de verjaardagsfeest (wat hier een héél groot en traditioneel feest is) was een belangrijk onderwerp. Daarna zijn we José Augusto en zijn neef Christopher gaan halen aan de unief. Op het eerste zicht, is er niet zo veel verschil met het Belgische universiteitsleven, maar dat is het wel! Waarom, dat vertel ik wel een andere keer.

Na ook Christian, doña Nynoska's andere zoon opgehaald te hebben van school, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Hoewel dit het doel van onze reis was, duurde dat maar een uurtje. De rest van onze tijd hier, zullen we al genietend doorbrengen.

En hoe doen vrouwen dat? Ja, door te gaan shoppen! We zijn dus naar één van de grootste malls van Centraal-Amerika gegaan en hebben er letterlijk uren vertoefd! O.a. Andrea's jurk voor haar feest werd gekozen: een echte prinsessenjurk met koepelrok, diamantjes, tiara... en dat alles in fushia-roze!

Zaterdag was een 'chill' voormiddagje en hebben we (de jeugd natuurlijk) al luierend in de zetel doorgebracht. Fifa 2014 spelen, babbelen, lachen en zeveren en niet te vergeten gsm'en... ;)

Tegen de middag kwamen ook papi José en Allison aan, want 's avonds zou er een familieBBQ gehouden worden ter gelegenheid van de opa zijn verjaardag en zijn huwelijksverjaardag met de oma. Maar eerst zijn we (Andrea, José Augusto, Christopher en ik) nog naar de cinema geweest. Anders dan dat ene zaaltje in Siguatepeque (mijn thuisstad), was de cinema hier compleet hetzelfde als die in België!

Zondag is in België 'familiedag' en dat is hier niet anders. Op mijn vraag zijn we Santa Lucía gaan bezoeken, een klein en toeristisch stadje met een mooi kerkje en een vijver. Typische lekkernijen proeven, familiefoto's maken, een portret laten tekenen, bootje varen op de vijver: we hebben het allemaal gedaan! Daarna zijn we nog pizza gaan eten - volgens mijn gastpapa de beste pizza van Honduras - en namen we afscheid na een hele leuke 'vakantie'.

Voldaan vertrokken we richting huis, maar dat was buiten de politiek gerekend. Komende zondag zijn het hier nl. de belangrijkste verkiezingen in 4 jaar: die van de president. Karavanen, stoeten, vlaggen, aanhangers... hopen mensen en auto's zorgden voor gigantische files op de voorlaatste dag van de campagnes. De rest van deze week zijn die niet meer toegelaten en wordt het (hopelijk) rustig afwachten op 'de grote dag'.

Natuurlijk reis ik niet heel de tijd, maar ze houden mij hier bezig. Zo heeft mijn oma mij leren juwelen maken, spreek ik met zowel mijn als Andrea's vrienden af, heb ik ook af en toe een lui dagje, leer ik koken of help ik met de kerstversiering. Ja, je leest het goed: een dikke maand voor kerst en het hele huis hangt al vol! Oh ja, ook een heleboel geregel voor Andrea's feest doet de tijd voorbijgaan.

Ik hoop dat het in België even gezellig is! Doe de groetjes aan de Sint van mij en tot binnenkort!

Ps: Vanaf nu kan je op mijn blog ook een link vinden, die je automatisch naar mijn picasa-album brengt. Zo kunnen ook de mensen zonder Facebook meegenieten! MAAR zeker ook de moeite waard voor de rest, want in dit album staan meer foto's!
Geïnteresseerd? Klik rechts bovenaan op 'Gwendolyne Roggeman', dan op 'foto's' en kies vervolgens het album 'wat doet Gwendolyne in Honduras' OF volg deze link: https://plus.google.com/photos/101246683057816263928/albums/5912734765609956929

Het leven aan een Hondurese school

Hallo allemaal!
De vakantie is voor mij al aan zijn tweede week toe, maar toch wil ik jullie het concept 'school' niet onthouden. Het verschil met naar school gaan in België of in Honduras is nl. vrij groot.

Om te beginnen, is er - hier in Honduras - wel een duidelijk verschil tussen privé- en publieke scholen. Die laatste zijn wel goedkoper, maar het het niveau ligt (nog) lager. Toch gaan er heel veel kinderen naar zulke scholen. Het is uiteraard beter dan helemaal niet naar school gaan...
Een normale schoolcarrière begint op 4-jarige leeftijd (pre escolar/kleuterklas), waar je al leert schrijven en lezen! Op 7-jarige leeftijd volgen 6 verplichte jaren (escolar/lager onderwijs) en op 13-jarige leeftijd  komen daar nog 5 verplichte jaren bij (secundario/middelbaar), om op je 18e af te studeren en eventueel naar het superior/hoger onderwijs te gaan. Een duidelijk systeem, maar toch zat ik in de klas met leerlingen tussen de 15 en 19 jaar...
Een schooljaar loopt voor de Spaanstalige scholen van februari tot half november en voor de 'bilingual schools' van half augustus tot half juni. Daardoor hebben mijn twee zussen niet gelijktijdig vakantie, waar ik maar niet gewend aan geraak! Allison zit nl. op een bilingual scool en heeft 3 trimesters, net zoals bij ons. Andrea en ik daarentegen, zitten op een Spaanstalige school en hebben 4 partialen, die telkens eindigen met amper 1 week examens en 1 week recuperaties. Dat maakt dat de hoeveelheid leerstof voor een examen hier ongeveer overeen komt met een Belgische herhalingstoets in het 5de middelbaar!
Ikzelf zit op een kleine, spaanstalige privéschool, die gespecialiseerd is in wetenschappen en technologie. Vandaar zijn naam: 'Instituto de ciencia y tecnología Omega'. Gespecialiseerd is hier natuurlijk een groot woord, want het is geen school met technische richtingen zoals electriciteit of mechanica zoals wij zouden verwachten. Ze hebben gewoon iets meer technische taken dan andere scholen. Zo heeft mijn zus een maquette van ons huis gemaakt en had ik een technologiebeurs als eindproject.
In mijn school zijn er 2 richtingen: enerzijds is er 'ciencia y letras' (wetenschappen en talen), met gemiddeld 20 leerlingen/jaar. Anderzijds is er 'hostelería y turismo' (hotelbeheer en toerisme), met amper 5 leerlingen/jaar. Deze laatste richting ga ik volgend schooljaar volgen, omdat 'ciencia y letras' toch behoorlijk saai is, aangezien ik alles (beter) gezien heb in ons Belgenlandje.
En met beter, bedoel ik op een hoger niveau. Eerst was ik verschoten dat ze dezelfde onderwerpen op ongeveer dezelfde leeftijd zien, maar na een paar lessen werd het duidelijk dat ze alleen de gemakkelijke basisoefeningen krijgen. Geen 'uitdagingen' en toepassingen zoals de leerkrachten in België ons zo enthousiast voorschotelen. Ook de 'onverwachte' toetsen waar Belgische leerkrachten zo verzot op zijn, hebben ze hier niet!
Engels is dan weer een verhaal op zich, want er is nog een onderscheid in privéscholen. Enerzijds, zijn er de 'gewone' scholen, waar Spaans de hoofdtaal is. Op deze scholen ligt het niveau van de lessen Engels belachelijk laag: in het voorlaatse jaar, zien ze pas de 'past tense' en woorden zoals ketting, armband... Mijn leerkracht Engels is wel heel lief enzo, maar foute zinsconstructies kwam ik regelmatig tegen op taken en ook grappige foutjes op het bord (zoals War World II  i.p.v. World War II) zijn geen uitzondering. Anderzijds, zijn er de 'bilingual schools'. Deze scholen zijn nog duurder, maar geeft vanaf het begin enkele vakken in het Spaans en enkele vakken in het Engels. Mijn kleinste zusje bv. wordt volgende maand 9 jaar en haar Engels is - voor die leeftijd - echt ongelooflijk! Met andere woorden: je spreekt als Hondurees ofwel vloeiend Engels, ofwel quasi geen Engels...
Ik zou het nog bijna vergeten, maar de lessen zelf zijn hier ook heel anders! Ofwel wordt alles gedicteerd, omdat bijna niemand een boek heeft, ofwel moeten de leerlingen zelf presentaties geven (nu ja, ze lezen gewoon af wat er op hun blad staat) gevolgd door zelfstudie. Tussen dat alles door, wordt ongelooflijk veel gebabbeld en ook random door de klas wandelen vinden ze hier blijkbaar normaal. De leerkrachten zijn hier  nl. lang niet zo streng als in België en ook met hun punten zijn ze heel vrijgevig. 100% halen als trimesterresultaat in het 5de middelbaar is hier echt mogelijk! Het is hier ook normaal dat leerkrachten even een babbeltje komen doen met hun leerlingen en ik ken er zelfs die echte vriendschappen delen! Vanaf nu heb ik zelfs leerkrachten op mijn facebook, iets waar ik maar niet aan gewend geraak met die Belgische mentaliteit van mij! ;)
Natuurlijk eindigt elke schoolcarrière met een graduatie. In België is dat bv. een mis met een kleine receptie, in Honduras is dat een heus feest met galabal-allures! De hele familie (broers, zussen, neven, nichten, tantes, nonkels, oma's en opa's...) wordt uitgenodigt, de mooiste jurken en schoenen worden uit de kast gehaald en de dames spenderen hopen geld aan kapsters, schminksters, beautysalons... Ja, een graduatie is hier hét feest van het jaar!
Elk schooljaar wordt natuurlijk afgesloten met enkele verdiende maanden vakantie. Ook in Honduras is dat  ongeveer 2 maanden, maar dankzij de presidentsverkiezingen op 24/11/2013 is dat dit jaar maar liefst 3 maanden! Veel tijd, met hopelijk veel nieuwe verhalen!

AFS in Copán

Vorig weekend ben ik, samen met de andere AFS'ers in Honduras, op vier-daagse trip gegaan naar Copàn. Dit toeristische stadje is vooral bekend om zijn archeologische site, nl. de ruïnes van een Maya-stad. Uiteraard is dat niet het enige wat ik dit weekend gedaan heb...

Donderdagochtend werd ik opgepikt door een bus vol enthousiaste AFS'ers, die allemaal uitgekeken hadden naar dit weekend. Voor de eerste keer in 2 maanden tijd, zouden we elkaar terugzien en tijdens de lange busrit hebben we al onze ervaringen uitgewisseld. Blijkt dat alle Belgen zich voorlopig nog een beetje vervelen in de namiddag. Ik heb ook gemerkt, dat ik écht wel van geluk mag spreken met z'n lieve gastfamilie, leuke school en toffe mensen rondom mij!

Tegen de avond zijn we aangekomen en kon ons weekend écht beginnen en dat hebben we "gevierd" met een avondje uitgaan. We zijn met alle Belgen (6 wereldstudenten en 1 wereldwerker) in een bar iets gaan drinken. Daar hebben we kennis gemaakt met 2 Zwitsers. Je kent het wel, zo van die typische ontmoetingen tussen toeristen in het buitenland, die uitdraaien op een gezellige avond...

De volgende dag hadden we een soort evaluatie-activiteit over de voorbije 2 maanden. Die was eigenlijk vrij saai en nutteloos en ook de enige geplande activiteit gedurende het hele weekend. Daardoor hadden we dus heel veel vrije tijd en een nogal chaotisch weekend. Een heel verschil met de goed gevulde weekends in België. Maar het grootste verschil, tussen AFS hier en in België, is dat de meeste vrijwilligers hier, totaal niets te maken hebben met AFS en dus niet weten wat wij tijdens onze uitwisseling doormaken. We mogen dus fier zijn op ons goed georganiseerde AFS!

In de namiddag hebben we een vogelpark bezocht "Macaw Mountain". Er zijn daar vooral ara's te zien, maar ook andere soorten papagaaien, enkele tucans, uilen en supergrote spinnen...

In de late avond zijn we gaan zwemmen. Daarna zijn we met onze natte kleren naar een discotheek gegaan en om af te sluiten hebben we nog een gezellig onderonsje op het dak van het hotel gehouden. Een zot, maar superleuk avondje!

Zaterdag hebben we de toerist uitgehangen: we zij alle souvenirswinkeltjes en -kraampjes afgelopen, hebben al fotograferend het stadje ontdekt en hebben genoten van de plaatselijke lekkernijen.

Na het middageten, was eindelijk het moment aangebroken om voet te zetten op historische grond en geloof mij, al die lofsprekerij over de ruïnes van Copán zijn terecht! Je kan het inderdaad "het Athene van Centraal-Amerika" noemen!

Onze laatste avond hebben we een talentenshow georganiseerd, waar elk land zich een beetje moest voorstellen. 'Het smurfenlied' en 'Dos Cervezas Por Favor' hadden de eer om door zeven Belgische "engelenstemmetjes" enthousiast voorgedragen te worden. Fidoki aka. Steely, het enige meisje uit Nieuw-Zeeland, is nog één van de weinige originele bewoners van haar land (Maori's) en heeft haar taal en cultuur voorgesteld. En de 33 Italianen, die hadden voor boterhammen met Nutella gezorgd, lekker!

Vervolgens hebben we nog eens een stapje in de wereld gezet: we zijn naar de "Viavia" geweest. Dat is de enige bar in Copán waar ze Belgisch bier verkopen en blijkbaar is de eigenaar een Belg. Hij heeft quasi heel de wereld afgereisd en had dus genoeg avonturen te vertellen.

Tenslotte zijn we nog naar een andere bar gegaan waar we onze Latijns-Amerikaanse dansmoves geoefend hebben, om dan eindelijk in ons bedje te kruipen na ook deze leuke avond.

Na zo een zwaar weekend was iedereen natuurlijk uitgeput, maar in de bus hadden we tijd genoeg om te slapen...

Van vreugde tot onbegrip

Hallo allemaal!

In dit berichtje zal er voor ieder wat wils zijn: voetbal voor de sportliefhebbers, toeristische verslagjes voor de cultuurliefhebbers en een culturele shock voor de mensen met een groot hart...

Ik zal beginnen met het sportieve deel. Jullie weten vast wel, dat België zich gekwalificeerd heeft voor het wereldkampioenschap in Brazilië. Veel media-aandacht, enthousiaste voetballiefhebbers en winkels die liters bier verkochten net voor er een kwalificatiematch gespeeld werd... Dat allemaal heb je hier in Honduras ook (maar dan 5x zo hard!) en nog veel meer:
Alle dagen dat er een kwalificatiematch gespeeld werd, droeg quasi iedereen hier een voetbal-T-shirt van de nationale ploeg (ja, ook ik :D). Mannen, vrouwen, kinderen... iedereen is hier verzot op voetbal! Naar de match kijken, doe je dan ook met de hele familie, al je vrienden of gewoon vreemden, want voetbal brengt mensen hier samen. Tijdens de match, is het nagelbijten, vloeken, adem inhouden, juichen en ja, ik heb er zelfs enkele zien wenen van geluk!
Dinsdagavond 15/10/2013 hebben we ons rechtstreeks gekwalificeerd, samen met de VS en Costa Rica. Na het fluitsignaal, trok iedereen de straat op, werd er in elke stad een heuse stoet van auto's gevormd en was de sfeer fantastisch! Natuurlijk was die sfeer nog beter in de grote steden, maar wat wil je?! De mensen hier kennen alleen maar miserie: armoede, werkloosheid, corruptie, alcoholisme, drugs, moord, stelen... Sport is ongeveer het enige goede nieuws dat ze hier krijgen en zorgt dan ook voor extra veel gelukzaligheid! Ze vergeten voor even al hun miserie...
En dat gevoel willen ze natuurlijk zo lang mogelijk behouden. De president had dan ook woensdag als nationale feestdag uitgeroepen (ja, alleen maar omdat we ons gekwalificeerd hebben!). Maar ook daar zat een addertje onder het gras, want privébedrijven kunnen het zich natuurlijk niet permitteren om verlof te nemen. Hier geldt: wie niet werkt, heeft 's avonds niets te eten...
Al bij al blijft de bevolking enthousiast: “Vamos Honduras!”

Zondag heb ik de “cuevas de Taulabe” aka. grotten van Taulabe bezocht. Die grotten bevinden zich onder de bergen en anders dan bij ons, gaan ze dus niet dieper de grond in, maar juist omhoog! Het is er ook absoluut niet koud, ik kwam zelfs al zwetend van de warmte buiten! Hoe hoger je de grot ingaat, hoe minder zuurstof er was en ook dat heb ik gemerkt! De elektriciteit was, voor de zoveelste keer, uitgevallen en dus was enkel een deel van de grot verlicht met de noodgenerator en een ander deel niet, die hebben we enkel me een pitslamp bezocht. Spannend hoor :D

Vervolgens zijn we vis gaan eten in één van de vele restaurantjes langs het enige meer van Honduras. In die restaurantjes kan je niet alleen genieten van het prachtige uitzicht, maar ook van je zelfgekozen vis! Veel volk, zorgt ook voor veel wachttijd en daar maakten enkele kinderen gebruik van om souvenirs en cd's te verkopen. Het jongetje dat ons een cd verkocht heeft, is amper 8 jaar oud, werkt 7dagen op 7 van 's morgens tot 's avonds en kan niet naar school gaan, omdat zijn familie zo weinig geld heeft. Dat veel mensen zo moeten leven, dat weet ik wel, maar om oog in oog te staan met het levend bewijs ervan, dat heeft mij toch even geshockeerd!

Van armoede naar welvaart, want enkele uren later, terug in Siguatepeque, toonde mijn gastpapa mij een hotel met restaurant, winkel, voetbalterreinen en mini-dierentuin 'La Gran Dahlia'. Luxueus is wel het minste wat je ervan kan zeggen!
Ook de typische kleipottenmakerij heb ik ontdekt, waar er dan weer plaats te kort was.
En even later, toen we een beetje verloren gereden waren op één van de bergen rond Siguatepeque, was er afwisseling tussen luxueuze huizen en dingen die voor huizen moeten doorgaan. Zoals bijvoorbeeld enkele stenen of golfplaten met als deur en ramen een gordijntje, vaak met maar één of twee kamertjes.

Tenslotte zijn we teruggekeerd naar ons leventje in een mooi huis met alle nodige luxe. Maar ik, wel met een rugzak vol onbegrip voor zoveel armoede in de wereld...

Mijn verjaardag in Honduras

Hallo allemaal!

Donderdag 10 oktober ben ik 18 jaar geworden en dat heb ik maar liefst 3 dagen lang gevierd! Hoe ik dat gedaan heb, kan je zodra lezen...

Maar eerst wat nieuws over mijn gastmama, want 2 weken geleden had ze nl. een maaginfectie opgelopen door Salmonella. Daar had ze dan nog enkele complicaties bijgekregen en dus was ze er erg slecht aan toe. Na 10 lange dagen in het ziekenhuis is ze gelukkig weer aan de beterhand, ook al zal ze nog een maand binnen moeten blijven...

Donderdag ben ik naar school gegaan, waar heel veel mensen mij een "Feliz Cumpleaños" gewenst hebben - op zo een kleine school als de mijne doet nieuws nl. de ronde als een lopend vuurtje - en heeft mijn hele klas, olv. mijn wiskunde leerkracht, uit volle borst een superlang verjaardagslied gezongen.
Vervolgens was er een voetbalwedstrijd tussen mijn school (Instituto de ciencia y tecnologia Omega) en een andere school uit Siguatepeque. Deze vond plaats tijdens de lessen, maar onze leerkracht had ons toestemming gegeven om te gaan supporteren, wat ik uiteraard ben gaan doen.
's Middags had mijn gastfamilie speciaal voor mijn verjaardag pizza gekocht, mijn gastzus Andrea was speciaal om 3 uur 's nachts opgestaan om mij als eerste een gelukkige verjaardag te wensen en mijn gastbroer José Augusto heeft vanuit Tegucigalpa gebeld om mij persoonlijk te kunnen feliciteren.
Natuurlijk was mijn familie in België mij ook niet vergeten en dus hebben we voor de eerste keer geskypet. Ze hadden ook een supermooi filmpje voor mij gemaakt. Ja, ik heb echt wel twee schatten van families!

Vrijdag moesten we niet naar school en heb ik dus nog eens lekker kunnen uitslapen. Daarna hebben we een lui middagje gehouden, om tegen 15u00 vol energie naar een kwalificatiematch voor de wereldbeker te kijken. Honduras had met 1-0 gewonnen tegen Costa Rica en dus staan we weer een stapje dichter bij onze ticket naar Brazilië. En zoals jullie vast wel weten heeft België zich gekwalificeerd. Dus dat gaat nog spannend worden ;)

Op zaterdag zijn José Augusto, Andrea en ik uitgeweest met vrienden. Gewoon gezellig samen zijn en babbelen, zoals we wel vaker doen, maar dit keer met het verschil dat ik eindelijk vordering merk in mijn Spaans: ondertussen versta ik het grootste deel van wat er gezegd wordt en ook als ze snel praten, versta ik meer.
Tegen het begin van de avond zijn we weer naar huis gekeerd, waar we samen gedinneerd hebben. Vervolgens heeft Andrea mij een make-over gegeven, want ik zou 's avonds nog eens uitgaan met José Augusto en zijn vrienden. Ik ben hier verslaafd geraakt aan dansen en aangezien ik deze keer het enige meisje in de vriendengroep was, had ik dus danspartners genoeg :)
Maar eerst hebben we een verjaardagstaart gegeten voor mijn verjaardag en die van mijn gastbroer, die twee weken geleden 18 jaar geworden is.

Een vermoeiend, maar onvergetelijk weekend dus!
Knuffel uit Honduras.

Het dagelijkse leven

Hallo allemaal,

het is al even geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen. Dat komt niet omdat ik het zo druk had, zoals de vorige keer, maar juist het tegenovergestelde: de sleur van het dagelijkse leven is er, bij wijze van spreken, wat in gekomen...


Na de défilé, die heel goed verlopen is en me voor even een tv-bekendheid maakte, hadden we 2 dagen geen school. Mijn gastbroer José Augusto's jaar aan de unief ging echter beginnen en dus zijn we met de hele familie afgezakt naar Tegucigalpa. Daar heb ik een groot deel van de familie ontmoet en omdat de neven en nichten hier ongeveer dezelfde leeftijd hebben, lijkt het mij een hechte bende. Mijn broer zal vanaf nu dan ook de week doorbrengen bij zijn nonkel en zijn gezin, maar in het weekend komt hij, net zoals in België, terug naar huis in Siguatepeque.

Ik ging echter vaak met hem en zijn vrienden weg en nu dat weggevallen is, zijn de namiddagen soms lang. Op zoek gaan naar een hobby werd mijn nieuwe bezigheid. Dat is echter veel moeilijker dan je zou denken:
Honduras is een echt voetballand en dus leek het mij wel leuk om van deze sport mijn nieuwe hobby te maken. Probleempje: er wordt hier wel veel gesport, maar dat is meestal met vrienden. Teams die echt trainen, heb je hier vooral in scholen. Mijn school is daar echter te klein voor en bijgevolg is voetbal geen optie meer voor mij. Duimen dus, dat ik een bezigheid zal vinden...

Zoals ik al zei, mijn school (kleuter-, lager en middelbaar onderwijs) is heel klein: slechts iets groter dan Klavertje vier, mijn basisschooltje in België. Dat maakt wel dat iedereen iedereen kent, iets wat ik, persoonlijk, heel gezellig vind. En het ochtendhumeur wat weg helpt, want ik moet om 7u00 's ochtends al op school zijn. We beginnen dan met 4 lesuren (na elkaar!) van telkens 40 minuten. Vervolgens hebben we 20 minuten pauze om ons daarna weer 4x40 minuten te concentreren. Een vrij zwaar uurrooster, maar dat maakt wel dat mijn schooldag al om 12u40 eindigt.

Gek genoeg, weten ze zich hier wel bezig te houden: afspreken met vrienden, naar het centrum gaan, samen huiswerk maken of gewoon samen mijn zusje van school gaan halen en ondertussen wat bijkletsen... Ja, zelfs banale dingen zorgen hier voor sfeer, een mentaliteit die mij enorm aanstaat!


Vorige weekend heb ik voor de eerste keer een verjaardag gevierd op Hondurese wijze, nl. José Augusto's 18de verjaardag. En zoals jullie weten, is het binnen een 10-tal dagen mijn beurt...
Tot dan!

Druk, druk, druk!

We zijn amper een week verder en toch er is al weer heel wat gebeurd!
Zo ben ik woensdagnamiddag met mijn gastbroer José en twee van zijn vrienden, naar de finale van de supercup van Spanje gaan kijken. Natuurlijk niet in een stadion, maar wel in een gezellige bar met heerlijke milkshakes.
De volgende dag was het vooral op school heel tof. 's Ochtends kwam ik namelijk door toeval bij andere meisjes van mijn klas terecht. Het was pas toen, dat me opviel dat die anderen zich altijd afzonderden van hun klasgenoten en niet zo veel rekening hielden met mij. Ik ben nu dus vaker bij mijn nieuwe vriendinnen en ook met de rest van de klas kan ik het goed vinden. Met bijna de hele school eigenlijk, want velen kennen mij, zonder dat ik hun ken. Ja, zelfs de kleutertjes!
Vrijdagnamiddag, heb ik vooral aan mijn gastzus (Andrea) en -broer te danken. Ze namen me zonder aarzelen mee naar hun vrienden. Samen pizza eten, naar mijn eerste défilé gaan kijken, supporteren tijdens een vriendenmatch voetbal... Een leuke tijd dus, alleen dat Spaans zit me nog wat tegen.
Veel tijd heb ik echter niet om er mij veel zorgen om te maken, want zaterdag is een lange dag geweest. Ik ben namelijk mee op schoolreis gegaan naar Tegucigualpa, waar ik niet alleen verschillende musea's bezocht heb, maar ook een prachtig uitzicht had vanuit het nationaal park en natuurlijk het onveilige gevoel ervaarde van deze hoofdstad. Alhoewel dat laatste vooral veroorzaakt werd door Paola, die zich tot mijn persoonlijke bodyguard benoemd had en mij geen seconde uit het oog verloor!
Die avond heb ik nogmaals gemerkt hoe chill leerlingen en leerkrachten hier met elkaar omgaan. Dit keer geen knuffels in de gang, bezoekjes in de lerarenkamer of familiaire gesprekken. Wel een bezoek bij de broer van mijn leerkracht. Gewoon in de huiskamer gezellig zitten kletsen, gek hoor!
Nog gekker is dat ik op maandag, tijdens de schooluren met de familie een bezoek bracht aan het enige meer van Honduras. En dat ging zonder problemen: geen boze/ongeruste telefoontjes van school, geen verklaring afleggen voor mijn afwezigheid, niets! Al zou het deze superleuke dag niet van me afgepakt hebben! Zwemmen in een zwembad, toeristische kiekjes maken, gefrituurde vis eten, paardrijden...
Dat laatste zorgde helaas wel voor problemen. Ik had namelijk geen lange broek aan, maar een short. Gevolg? Vijf lelijke schaafwonden. Hopelijk zullen ze genezen zijn tegen de 15de. Dan doe ik namelijk mee aan het grootste evenement van het jaar: hun défilé voor La Dia De La Indepencia. Een stoet waar bijna alle scholen van Siguatepeque aan mee doen. Wat mij rol hierin is? Ik word een palillona voor mijn school, aka. majorette. Dat klinkt in België misschien niet zo spectaculair, maar hier is het het populairste deel van de stoet. Een hele eer dus, dat ik één van de zeven mag zijn.
Dat de 15de een belangrijke dag is, is heel duidelijk te merken: niet alleen de school wordt versierd, maar ook van mijn 8 lesuren, heb ik er vandaag maar 1 les gehad. De andere werden namelijk allemaal besteed aan repeteren voor de défilé. Muzikanten, palillonas, vlaggenewerpers, marcheerders... allemaal   druk in de weer om er een geweldige show van te maken. Met als gevolg mijn eerste kleurtje :p Al moet ik toegeven, dat ik dat palillona-zijn toch wat onderschat heb. Niettemin doe ik het heel graag!
De komende twee weken zal ik me dus vooral bezighouden met: oefenen, oefenen en nog eens oefenen !
Wens me succes!
Groetjes van het warme en regenachtige Honduras

PS: blijkbaar is het hier nu winter, wat ik maar niet kan geloven aangezien het hier momenteel gemiddeld 25°C is overdag! Zot! :D

Van vakantiegevoel tot babystapjes

Hallo allemaal!

Ik heb gemerkt dat jullie allemaal vol spanning wachten op wat nieuws uit Honduras en ga jullie dus niet langer laten wachten.
Laten we beginnene met de vlucht. Zoals jullie wel weten, ligt Honduras niet bij de deur, toch heb ik mij absoluut niet verveeld onderweg. Hoe dat komt? Wel, dankzij een dubbele boeking en een supervriendelijke baliemedewerker, ben ik rechtstreeks naar Atlanta gevlogen... in bussiness class! 5-gangen menu's, de nieuwste films en een zetel die je kan veranderen in een bed hebben mij zonder problemem bezig gehouden.
Afleiding genoeg dus om niet nerveus te worden, maar aan alles komt een eind en dus ook aan dit. Zenuwen namen de bovenhand in Atlanta en verdwenen pas bij het slapengaan.
Na een korte nacht met jetlag-allures, vertrokken we richting Honduras. Zonder zenuwen, maar met spanning: de landingsbaan in Tegucigualpa is namelijk enkele meters te kort. Op zich is dat geen probleem, tenzij het regent. Je raadt het al, het regent ijdens de landing. Toch zet de piloot de landing in. Zonder succes, want enkele meters boven de grond, moet hij het vliegtuig weer doen stijgen. Was me dat even schrikken! Na een rondje te vliegen boven het mooie Tegucugualpa, is de landingsbaan droog genoeg en lukt een tweede poging.
Wat later worden we opgewacht door 2 vrijwilligers van AFS en een meisje uit Nieuw-Zeeland. Ons aankomstkamp kan beginnen. De eerste ervaring met het mooie Honduras, haar eetgewoontes en pinata-spel.
En tenslotte, het grote moment, de kennismaking met mijn gastgezin. We vertrekken 's morgens vroeg al met de bus, die ons afzet in de steden waar we zullen verblijven gedurende 10 maanden. Mijn eindbestemmimg: Siguatepeque. Tegen mijn verwachtingen in, is het eerste contact absoluut niet stijf en krijg ik al direct enkele knuffels en kussen. Typisch Hondurees!
Ook op school word ik goed ontvangen, natuurlijk met de nodige aandacht voor dat blanke, blonde Belgische meisje. Dankzij mijn gastzus ken ik al direct enkele mensen uit mijn klas en ik zie het enorm zitten om naar deze kleine, maar gezellige school te gaan! Die 'ups' gaan natuurlijk gepaard met enkele 'downs'. De mijne? Ik versta quasi niks! Ze praten snel, met hoog niveau... Bovendien hebben zij deze week examens en heb ik dus heel wat verveel-momenten op school. Ik hoop dat ik het Spaans snel onder de knie ga krijgen!
Dat alles maakt wel dat ik om 12u met plezier terugkeer naar mijn gastgezin, waar ik mij enorm thuisvoel. Ja, het klikt echt wel! (aan de familie thuis in Belgie: geen zorgen, jullie blijven mijn nummer 1 !!)

Dat is in het kort wat ik de voorbije week meegemaakt heb.
Hondurese groetjes en een dikke knuffel
Gwendolyne