AFS in Copán

Vorig weekend ben ik, samen met de andere AFS'ers in Honduras, op vier-daagse trip gegaan naar Copàn. Dit toeristische stadje is vooral bekend om zijn archeologische site, nl. de ruïnes van een Maya-stad. Uiteraard is dat niet het enige wat ik dit weekend gedaan heb...

Donderdagochtend werd ik opgepikt door een bus vol enthousiaste AFS'ers, die allemaal uitgekeken hadden naar dit weekend. Voor de eerste keer in 2 maanden tijd, zouden we elkaar terugzien en tijdens de lange busrit hebben we al onze ervaringen uitgewisseld. Blijkt dat alle Belgen zich voorlopig nog een beetje vervelen in de namiddag. Ik heb ook gemerkt, dat ik écht wel van geluk mag spreken met z'n lieve gastfamilie, leuke school en toffe mensen rondom mij!

Tegen de avond zijn we aangekomen en kon ons weekend écht beginnen en dat hebben we "gevierd" met een avondje uitgaan. We zijn met alle Belgen (6 wereldstudenten en 1 wereldwerker) in een bar iets gaan drinken. Daar hebben we kennis gemaakt met 2 Zwitsers. Je kent het wel, zo van die typische ontmoetingen tussen toeristen in het buitenland, die uitdraaien op een gezellige avond...

De volgende dag hadden we een soort evaluatie-activiteit over de voorbije 2 maanden. Die was eigenlijk vrij saai en nutteloos en ook de enige geplande activiteit gedurende het hele weekend. Daardoor hadden we dus heel veel vrije tijd en een nogal chaotisch weekend. Een heel verschil met de goed gevulde weekends in België. Maar het grootste verschil, tussen AFS hier en in België, is dat de meeste vrijwilligers hier, totaal niets te maken hebben met AFS en dus niet weten wat wij tijdens onze uitwisseling doormaken. We mogen dus fier zijn op ons goed georganiseerde AFS!

In de namiddag hebben we een vogelpark bezocht "Macaw Mountain". Er zijn daar vooral ara's te zien, maar ook andere soorten papagaaien, enkele tucans, uilen en supergrote spinnen...

In de late avond zijn we gaan zwemmen. Daarna zijn we met onze natte kleren naar een discotheek gegaan en om af te sluiten hebben we nog een gezellig onderonsje op het dak van het hotel gehouden. Een zot, maar superleuk avondje!

Zaterdag hebben we de toerist uitgehangen: we zij alle souvenirswinkeltjes en -kraampjes afgelopen, hebben al fotograferend het stadje ontdekt en hebben genoten van de plaatselijke lekkernijen.

Na het middageten, was eindelijk het moment aangebroken om voet te zetten op historische grond en geloof mij, al die lofsprekerij over de ruïnes van Copán zijn terecht! Je kan het inderdaad "het Athene van Centraal-Amerika" noemen!

Onze laatste avond hebben we een talentenshow georganiseerd, waar elk land zich een beetje moest voorstellen. 'Het smurfenlied' en 'Dos Cervezas Por Favor' hadden de eer om door zeven Belgische "engelenstemmetjes" enthousiast voorgedragen te worden. Fidoki aka. Steely, het enige meisje uit Nieuw-Zeeland, is nog één van de weinige originele bewoners van haar land (Maori's) en heeft haar taal en cultuur voorgesteld. En de 33 Italianen, die hadden voor boterhammen met Nutella gezorgd, lekker!

Vervolgens hebben we nog eens een stapje in de wereld gezet: we zijn naar de "Viavia" geweest. Dat is de enige bar in Copán waar ze Belgisch bier verkopen en blijkbaar is de eigenaar een Belg. Hij heeft quasi heel de wereld afgereisd en had dus genoeg avonturen te vertellen.

Tenslotte zijn we nog naar een andere bar gegaan waar we onze Latijns-Amerikaanse dansmoves geoefend hebben, om dan eindelijk in ons bedje te kruipen na ook deze leuke avond.

Na zo een zwaar weekend was iedereen natuurlijk uitgeput, maar in de bus hadden we tijd genoeg om te slapen...

Van vreugde tot onbegrip

Hallo allemaal!

In dit berichtje zal er voor ieder wat wils zijn: voetbal voor de sportliefhebbers, toeristische verslagjes voor de cultuurliefhebbers en een culturele shock voor de mensen met een groot hart...

Ik zal beginnen met het sportieve deel. Jullie weten vast wel, dat België zich gekwalificeerd heeft voor het wereldkampioenschap in Brazilië. Veel media-aandacht, enthousiaste voetballiefhebbers en winkels die liters bier verkochten net voor er een kwalificatiematch gespeeld werd... Dat allemaal heb je hier in Honduras ook (maar dan 5x zo hard!) en nog veel meer:
Alle dagen dat er een kwalificatiematch gespeeld werd, droeg quasi iedereen hier een voetbal-T-shirt van de nationale ploeg (ja, ook ik :D). Mannen, vrouwen, kinderen... iedereen is hier verzot op voetbal! Naar de match kijken, doe je dan ook met de hele familie, al je vrienden of gewoon vreemden, want voetbal brengt mensen hier samen. Tijdens de match, is het nagelbijten, vloeken, adem inhouden, juichen en ja, ik heb er zelfs enkele zien wenen van geluk!
Dinsdagavond 15/10/2013 hebben we ons rechtstreeks gekwalificeerd, samen met de VS en Costa Rica. Na het fluitsignaal, trok iedereen de straat op, werd er in elke stad een heuse stoet van auto's gevormd en was de sfeer fantastisch! Natuurlijk was die sfeer nog beter in de grote steden, maar wat wil je?! De mensen hier kennen alleen maar miserie: armoede, werkloosheid, corruptie, alcoholisme, drugs, moord, stelen... Sport is ongeveer het enige goede nieuws dat ze hier krijgen en zorgt dan ook voor extra veel gelukzaligheid! Ze vergeten voor even al hun miserie...
En dat gevoel willen ze natuurlijk zo lang mogelijk behouden. De president had dan ook woensdag als nationale feestdag uitgeroepen (ja, alleen maar omdat we ons gekwalificeerd hebben!). Maar ook daar zat een addertje onder het gras, want privébedrijven kunnen het zich natuurlijk niet permitteren om verlof te nemen. Hier geldt: wie niet werkt, heeft 's avonds niets te eten...
Al bij al blijft de bevolking enthousiast: “Vamos Honduras!”

Zondag heb ik de “cuevas de Taulabe” aka. grotten van Taulabe bezocht. Die grotten bevinden zich onder de bergen en anders dan bij ons, gaan ze dus niet dieper de grond in, maar juist omhoog! Het is er ook absoluut niet koud, ik kwam zelfs al zwetend van de warmte buiten! Hoe hoger je de grot ingaat, hoe minder zuurstof er was en ook dat heb ik gemerkt! De elektriciteit was, voor de zoveelste keer, uitgevallen en dus was enkel een deel van de grot verlicht met de noodgenerator en een ander deel niet, die hebben we enkel me een pitslamp bezocht. Spannend hoor :D

Vervolgens zijn we vis gaan eten in één van de vele restaurantjes langs het enige meer van Honduras. In die restaurantjes kan je niet alleen genieten van het prachtige uitzicht, maar ook van je zelfgekozen vis! Veel volk, zorgt ook voor veel wachttijd en daar maakten enkele kinderen gebruik van om souvenirs en cd's te verkopen. Het jongetje dat ons een cd verkocht heeft, is amper 8 jaar oud, werkt 7dagen op 7 van 's morgens tot 's avonds en kan niet naar school gaan, omdat zijn familie zo weinig geld heeft. Dat veel mensen zo moeten leven, dat weet ik wel, maar om oog in oog te staan met het levend bewijs ervan, dat heeft mij toch even geshockeerd!

Van armoede naar welvaart, want enkele uren later, terug in Siguatepeque, toonde mijn gastpapa mij een hotel met restaurant, winkel, voetbalterreinen en mini-dierentuin 'La Gran Dahlia'. Luxueus is wel het minste wat je ervan kan zeggen!
Ook de typische kleipottenmakerij heb ik ontdekt, waar er dan weer plaats te kort was.
En even later, toen we een beetje verloren gereden waren op één van de bergen rond Siguatepeque, was er afwisseling tussen luxueuze huizen en dingen die voor huizen moeten doorgaan. Zoals bijvoorbeeld enkele stenen of golfplaten met als deur en ramen een gordijntje, vaak met maar één of twee kamertjes.

Tenslotte zijn we teruggekeerd naar ons leventje in een mooi huis met alle nodige luxe. Maar ik, wel met een rugzak vol onbegrip voor zoveel armoede in de wereld...

Mijn verjaardag in Honduras

Hallo allemaal!

Donderdag 10 oktober ben ik 18 jaar geworden en dat heb ik maar liefst 3 dagen lang gevierd! Hoe ik dat gedaan heb, kan je zodra lezen...

Maar eerst wat nieuws over mijn gastmama, want 2 weken geleden had ze nl. een maaginfectie opgelopen door Salmonella. Daar had ze dan nog enkele complicaties bijgekregen en dus was ze er erg slecht aan toe. Na 10 lange dagen in het ziekenhuis is ze gelukkig weer aan de beterhand, ook al zal ze nog een maand binnen moeten blijven...

Donderdag ben ik naar school gegaan, waar heel veel mensen mij een "Feliz Cumpleaños" gewenst hebben - op zo een kleine school als de mijne doet nieuws nl. de ronde als een lopend vuurtje - en heeft mijn hele klas, olv. mijn wiskunde leerkracht, uit volle borst een superlang verjaardagslied gezongen.
Vervolgens was er een voetbalwedstrijd tussen mijn school (Instituto de ciencia y tecnologia Omega) en een andere school uit Siguatepeque. Deze vond plaats tijdens de lessen, maar onze leerkracht had ons toestemming gegeven om te gaan supporteren, wat ik uiteraard ben gaan doen.
's Middags had mijn gastfamilie speciaal voor mijn verjaardag pizza gekocht, mijn gastzus Andrea was speciaal om 3 uur 's nachts opgestaan om mij als eerste een gelukkige verjaardag te wensen en mijn gastbroer José Augusto heeft vanuit Tegucigalpa gebeld om mij persoonlijk te kunnen feliciteren.
Natuurlijk was mijn familie in België mij ook niet vergeten en dus hebben we voor de eerste keer geskypet. Ze hadden ook een supermooi filmpje voor mij gemaakt. Ja, ik heb echt wel twee schatten van families!

Vrijdag moesten we niet naar school en heb ik dus nog eens lekker kunnen uitslapen. Daarna hebben we een lui middagje gehouden, om tegen 15u00 vol energie naar een kwalificatiematch voor de wereldbeker te kijken. Honduras had met 1-0 gewonnen tegen Costa Rica en dus staan we weer een stapje dichter bij onze ticket naar Brazilië. En zoals jullie vast wel weten heeft België zich gekwalificeerd. Dus dat gaat nog spannend worden ;)

Op zaterdag zijn José Augusto, Andrea en ik uitgeweest met vrienden. Gewoon gezellig samen zijn en babbelen, zoals we wel vaker doen, maar dit keer met het verschil dat ik eindelijk vordering merk in mijn Spaans: ondertussen versta ik het grootste deel van wat er gezegd wordt en ook als ze snel praten, versta ik meer.
Tegen het begin van de avond zijn we weer naar huis gekeerd, waar we samen gedinneerd hebben. Vervolgens heeft Andrea mij een make-over gegeven, want ik zou 's avonds nog eens uitgaan met José Augusto en zijn vrienden. Ik ben hier verslaafd geraakt aan dansen en aangezien ik deze keer het enige meisje in de vriendengroep was, had ik dus danspartners genoeg :)
Maar eerst hebben we een verjaardagstaart gegeten voor mijn verjaardag en die van mijn gastbroer, die twee weken geleden 18 jaar geworden is.

Een vermoeiend, maar onvergetelijk weekend dus!
Knuffel uit Honduras.