Hallo allemaal!
Ik heb gemerkt dat jullie allemaal vol spanning wachten op wat nieuws uit Honduras en ga jullie dus niet langer laten wachten.
Laten we beginnene met de vlucht. Zoals jullie wel weten, ligt Honduras niet bij de deur, toch heb ik mij absoluut niet verveeld onderweg. Hoe dat komt? Wel, dankzij een dubbele boeking en een supervriendelijke baliemedewerker, ben ik rechtstreeks naar Atlanta gevlogen... in bussiness class! 5-gangen menu's, de nieuwste films en een zetel die je kan veranderen in een bed hebben mij zonder problemem bezig gehouden.
Afleiding genoeg dus om niet nerveus te worden, maar aan alles komt een eind en dus ook aan dit. Zenuwen namen de bovenhand in Atlanta en verdwenen pas bij het slapengaan.
Na een korte nacht met jetlag-allures, vertrokken we richting Honduras. Zonder zenuwen, maar met spanning: de landingsbaan in Tegucigualpa is namelijk enkele meters te kort. Op zich is dat geen probleem, tenzij het regent. Je raadt het al, het regent ijdens de landing. Toch zet de piloot de landing in. Zonder succes, want enkele meters boven de grond, moet hij het vliegtuig weer doen stijgen. Was me dat even schrikken! Na een rondje te vliegen boven het mooie Tegucugualpa, is de landingsbaan droog genoeg en lukt een tweede poging.
Wat later worden we opgewacht door 2 vrijwilligers van AFS en een meisje uit Nieuw-Zeeland. Ons aankomstkamp kan beginnen. De eerste ervaring met het mooie Honduras, haar eetgewoontes en pinata-spel.
En tenslotte, het grote moment, de kennismaking met mijn gastgezin. We vertrekken 's morgens vroeg al met de bus, die ons afzet in de steden waar we zullen verblijven gedurende 10 maanden. Mijn eindbestemmimg: Siguatepeque. Tegen mijn verwachtingen in, is het eerste contact absoluut niet stijf en krijg ik al direct enkele knuffels en kussen. Typisch Hondurees!
Ook op school word ik goed ontvangen, natuurlijk met de nodige aandacht voor dat blanke, blonde Belgische meisje. Dankzij mijn gastzus ken ik al direct enkele mensen uit mijn klas en ik zie het enorm zitten om naar deze kleine, maar gezellige school te gaan! Die 'ups' gaan natuurlijk gepaard met enkele 'downs'. De mijne? Ik versta quasi niks! Ze praten snel, met hoog niveau... Bovendien hebben zij deze week examens en heb ik dus heel wat verveel-momenten op school. Ik hoop dat ik het Spaans snel onder de knie ga krijgen!
Dat alles maakt wel dat ik om 12u met plezier terugkeer naar mijn gastgezin, waar ik mij enorm thuisvoel. Ja, het klikt echt wel! (aan de familie thuis in Belgie: geen zorgen, jullie blijven mijn nummer 1 !!)
Dat is in het kort wat ik de voorbije week meegemaakt heb.
Hondurese groetjes en een dikke knuffel
Gwendolyne
