Van vreugde tot onbegrip

Hallo allemaal!

In dit berichtje zal er voor ieder wat wils zijn: voetbal voor de sportliefhebbers, toeristische verslagjes voor de cultuurliefhebbers en een culturele shock voor de mensen met een groot hart...

Ik zal beginnen met het sportieve deel. Jullie weten vast wel, dat België zich gekwalificeerd heeft voor het wereldkampioenschap in Brazilië. Veel media-aandacht, enthousiaste voetballiefhebbers en winkels die liters bier verkochten net voor er een kwalificatiematch gespeeld werd... Dat allemaal heb je hier in Honduras ook (maar dan 5x zo hard!) en nog veel meer:
Alle dagen dat er een kwalificatiematch gespeeld werd, droeg quasi iedereen hier een voetbal-T-shirt van de nationale ploeg (ja, ook ik :D). Mannen, vrouwen, kinderen... iedereen is hier verzot op voetbal! Naar de match kijken, doe je dan ook met de hele familie, al je vrienden of gewoon vreemden, want voetbal brengt mensen hier samen. Tijdens de match, is het nagelbijten, vloeken, adem inhouden, juichen en ja, ik heb er zelfs enkele zien wenen van geluk!
Dinsdagavond 15/10/2013 hebben we ons rechtstreeks gekwalificeerd, samen met de VS en Costa Rica. Na het fluitsignaal, trok iedereen de straat op, werd er in elke stad een heuse stoet van auto's gevormd en was de sfeer fantastisch! Natuurlijk was die sfeer nog beter in de grote steden, maar wat wil je?! De mensen hier kennen alleen maar miserie: armoede, werkloosheid, corruptie, alcoholisme, drugs, moord, stelen... Sport is ongeveer het enige goede nieuws dat ze hier krijgen en zorgt dan ook voor extra veel gelukzaligheid! Ze vergeten voor even al hun miserie...
En dat gevoel willen ze natuurlijk zo lang mogelijk behouden. De president had dan ook woensdag als nationale feestdag uitgeroepen (ja, alleen maar omdat we ons gekwalificeerd hebben!). Maar ook daar zat een addertje onder het gras, want privébedrijven kunnen het zich natuurlijk niet permitteren om verlof te nemen. Hier geldt: wie niet werkt, heeft 's avonds niets te eten...
Al bij al blijft de bevolking enthousiast: “Vamos Honduras!”

Zondag heb ik de “cuevas de Taulabe” aka. grotten van Taulabe bezocht. Die grotten bevinden zich onder de bergen en anders dan bij ons, gaan ze dus niet dieper de grond in, maar juist omhoog! Het is er ook absoluut niet koud, ik kwam zelfs al zwetend van de warmte buiten! Hoe hoger je de grot ingaat, hoe minder zuurstof er was en ook dat heb ik gemerkt! De elektriciteit was, voor de zoveelste keer, uitgevallen en dus was enkel een deel van de grot verlicht met de noodgenerator en een ander deel niet, die hebben we enkel me een pitslamp bezocht. Spannend hoor :D

Vervolgens zijn we vis gaan eten in één van de vele restaurantjes langs het enige meer van Honduras. In die restaurantjes kan je niet alleen genieten van het prachtige uitzicht, maar ook van je zelfgekozen vis! Veel volk, zorgt ook voor veel wachttijd en daar maakten enkele kinderen gebruik van om souvenirs en cd's te verkopen. Het jongetje dat ons een cd verkocht heeft, is amper 8 jaar oud, werkt 7dagen op 7 van 's morgens tot 's avonds en kan niet naar school gaan, omdat zijn familie zo weinig geld heeft. Dat veel mensen zo moeten leven, dat weet ik wel, maar om oog in oog te staan met het levend bewijs ervan, dat heeft mij toch even geshockeerd!

Van armoede naar welvaart, want enkele uren later, terug in Siguatepeque, toonde mijn gastpapa mij een hotel met restaurant, winkel, voetbalterreinen en mini-dierentuin 'La Gran Dahlia'. Luxueus is wel het minste wat je ervan kan zeggen!
Ook de typische kleipottenmakerij heb ik ontdekt, waar er dan weer plaats te kort was.
En even later, toen we een beetje verloren gereden waren op één van de bergen rond Siguatepeque, was er afwisseling tussen luxueuze huizen en dingen die voor huizen moeten doorgaan. Zoals bijvoorbeeld enkele stenen of golfplaten met als deur en ramen een gordijntje, vaak met maar één of twee kamertjes.

Tenslotte zijn we teruggekeerd naar ons leventje in een mooi huis met alle nodige luxe. Maar ik, wel met een rugzak vol onbegrip voor zoveel armoede in de wereld...