Het dagelijkse leven

Hallo allemaal,

het is al even geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen. Dat komt niet omdat ik het zo druk had, zoals de vorige keer, maar juist het tegenovergestelde: de sleur van het dagelijkse leven is er, bij wijze van spreken, wat in gekomen...


Na de défilé, die heel goed verlopen is en me voor even een tv-bekendheid maakte, hadden we 2 dagen geen school. Mijn gastbroer José Augusto's jaar aan de unief ging echter beginnen en dus zijn we met de hele familie afgezakt naar Tegucigalpa. Daar heb ik een groot deel van de familie ontmoet en omdat de neven en nichten hier ongeveer dezelfde leeftijd hebben, lijkt het mij een hechte bende. Mijn broer zal vanaf nu dan ook de week doorbrengen bij zijn nonkel en zijn gezin, maar in het weekend komt hij, net zoals in België, terug naar huis in Siguatepeque.

Ik ging echter vaak met hem en zijn vrienden weg en nu dat weggevallen is, zijn de namiddagen soms lang. Op zoek gaan naar een hobby werd mijn nieuwe bezigheid. Dat is echter veel moeilijker dan je zou denken:
Honduras is een echt voetballand en dus leek het mij wel leuk om van deze sport mijn nieuwe hobby te maken. Probleempje: er wordt hier wel veel gesport, maar dat is meestal met vrienden. Teams die echt trainen, heb je hier vooral in scholen. Mijn school is daar echter te klein voor en bijgevolg is voetbal geen optie meer voor mij. Duimen dus, dat ik een bezigheid zal vinden...

Zoals ik al zei, mijn school (kleuter-, lager en middelbaar onderwijs) is heel klein: slechts iets groter dan Klavertje vier, mijn basisschooltje in België. Dat maakt wel dat iedereen iedereen kent, iets wat ik, persoonlijk, heel gezellig vind. En het ochtendhumeur wat weg helpt, want ik moet om 7u00 's ochtends al op school zijn. We beginnen dan met 4 lesuren (na elkaar!) van telkens 40 minuten. Vervolgens hebben we 20 minuten pauze om ons daarna weer 4x40 minuten te concentreren. Een vrij zwaar uurrooster, maar dat maakt wel dat mijn schooldag al om 12u40 eindigt.

Gek genoeg, weten ze zich hier wel bezig te houden: afspreken met vrienden, naar het centrum gaan, samen huiswerk maken of gewoon samen mijn zusje van school gaan halen en ondertussen wat bijkletsen... Ja, zelfs banale dingen zorgen hier voor sfeer, een mentaliteit die mij enorm aanstaat!


Vorige weekend heb ik voor de eerste keer een verjaardag gevierd op Hondurese wijze, nl. José Augusto's 18de verjaardag. En zoals jullie weten, is het binnen een 10-tal dagen mijn beurt...
Tot dan!