Hallo allemaal!

Nu is het toch wel al héél lang geleden dat ik nog iets van mij laten weten heb, bijna 4 maanden(!), hoog tijd dus voor een nieuw blogbericht waarin ik de hoogtepunten even op een rijtje zet:

Februari
Mijn eerste weken terug naar school, waren weer een hele aanpassing na 3 lange, maar geslaagde vakantiemaanden. De eerste week was er gelukkig tijd genoeg om mijn hersenen warm te laten draaien, door alle mooie en leerrijke activiteiten, die gingen over ambitie, dromen volgen en voornemens waarmaken.
In mijn nieuwe richting (Hosteleria en toerisme) leer ik evenementen organiseren, etiquete toepassen in de keuken en het restaurant, activiteiten promocioneren door afiches te ontwerpen of presentaties te geven, werken in een reisagentschap, ecologisch toerisme ontdekken, de wereld en zijn belangrijkste bezienswaardigheden kennen en natuurlijk ook het iets minder leuk: boekhouden. Ik verveel mij dus absoluut niet in deze actieve en interessante lessen. Toch is school niet altijd even fantastisch en dat komt vooral door de culturele botsing met mijn klasgenoten, die - zoals vele Hondurezen - niet zo zot zijn van werken om succesvol te slagen. Dat geeft mij echter wel de kans om ook op persoonlijk vlak te leren, zoals bv. verdraagzamer zijn.

Zaterdag 1 maart 2014
Vandaag stond de 'spot der aandacht' enkel op Andrea - mijn zus - gericht, omdat haar 15de verjaardag gevierd werd. Dat is DE belangrijkste gebeurtenis in het leven van een Latijns-Amerikaans meisje, op een huwelijk na natuurlijk. De reden daarvoor is een - naar mijn mening - hele mooie traditie, die de overgang van kind naar vrouw symboliseert. Enkele speciale activiteiten zijn:
I Platte schoentjes verwisselen voor een paar hakken
II Een brandende kaars schenken aan het Maria-beeld tijdens de mis, als dank dat ze haar 15de verjaardag mag vieren (dat is hier niet altijd even evident).
III Een diamanten ring geschonken door de grootouders
IV De vader-dochterdans die , eventueel, overgaat in een wals gedanst door een heel ‘hof’. Ik, samen met een hele groep vrienden, had de eer om in die van haar mee te dansen.
V Een spectaculaire verjaardagstaart net zo groot als op bruiloften.
Verder volgen nog een diner en een groot feest en speciaal voor jullie zal mijn superlieve gastmama mij een video meegeven naar Belgie, zodat ook jullie kunnen kennismaken met dit traditionele evenement.

Maart
Enkele leuke activiteiten tijdens deze maand waren:
I Het bezoek van een Russische vrijwilligster, die op zoek was naar scholen om jongeren van daar ook naar hier te laten komen op uitwisseling. Ze heeft ons ondertussen enkele zaken over Rusland geleerd en in ruil daarvoor toonde ik haar Siguatepeque, mijn thuisstad.
II Vaderdag. Ja, je leest het goed: vaderdag wordt niet in juni gevierd zoals bij ons, maar op 19 maand. Een dikke dankjewel dus aan José, mijn gastpapa, om mij in huis te willen nemen, zo goed voor mij te zorgen en – vooral in mijn eerste maanden – met zo veel geduld met mij te praten over Honduras, haar politiek, economie...
III We zijn met de hele school naar een theater gegaan in San Pedro Sula. Met al mijn kennis over Belgische toneelstukken en –spelers, was het leuk om ook hier eens een voorstelling bij te wonen. En ik moet toegeven dat ze op dit vlak goed bezig zijn.
IV Eind maart heb ik, met de hulp van mijn klasgenoten, Belgie voorgesteld op de multiculturele en gastronomische beurs van de universiteit, hier in Siguatepeque. Blijkbaar was ik, traditioneel gekleed, zelfs een grotere atractie dan mijn zelfgemaakte pannenkoeken, wafels en frietjes en voelde ik mij dan ook een echte VIP in Honduras. ;)
V 2 dagen later mocht ik zelf een bekendheid ontmoeten: niemand minder dan de President van Honduras! Ik sta zelfs met hem op de foto. Voor diegene die geen Facebook hebben, de foto is blijkbaar ook te vinden op een nieuwssite: http://www.radiohrn.hn/l/noticias/presidente-inaugura-tramo-en-siguatepeque

April
Geen aprilvissen in Honduras, want die zie je hier pas vliegen op 29 december. Maar wel, deze zotte gebeurtenissen:
I De zomer was volop in het land (maart en april zijn de 2 warmste maanden, die het koude seizoen opvolgen en aflopen bij het begin van het regenseizoen in mei) en dus hadden we heel wat waterpret. In zwembaden, waterparken of rivieren... en met gevolg een rood verbrande Belgische tussen alle exotisch gebruinde Hondurezen.
II Net voor de examenweek, heb ik samen met mijn mama en zusjes genoten van een circusshow. Topact voor mij en zo goed als normaal voor hen: een motorrijder die supersnel rondrijd in een grote metale bal... Echt zot!
III Om hier af te kunnen studeren, moet je in je laatste jaar 140 uren sociaal werk verrichten. Samen met mijn oude en nieuwe klasgenoten, sta ik vanaf nu elke zondag al vroeg op, om jongeren en volwassenen te gaan leren lezen en schrijven of om hen een diploma voor het volgend leerjaar te kunnen geven. Een boeiende opdracht, die veel voldoening geeft.
IV Semana Santa! De paasweek zorgt voor maar 1 week verlof in Honduras en dus moet er extra-hard gevierd worden. BBQ’en, dansen, in het zwembad afkoelen, smullen van zoete taart voor mijn mama’s verjaardag, bijna elke dag vis eten – op de Hondurese manier, dus de hele vis, met kop en al, die in de pan gefrituurd wordt. En gewoon genieten van het gezellig samenzijn in familie.
V Andrea neemt deel aan de missverkiezing om het gezicht te zijn van ‘Festival Nacional del Pino’. Deze boomsoort is niet alleen de nationale plant van Honduras, maar ook typisch voor mijn streek en dus kom ik hem elke dag tegen, waar ik ook kijk.

Mei
De eerste onweren zorgden voor natte wegen en soms bewolkte dagen, maar dat hield mij niet tegen om dit te doen:
I Schoolreis met overnachting naar Cayos Cochinos:, al snorkelend de meest kleurrijke vissen spotten (waaronder de mooie papegaaivis), al etend de Garifuna-cultuur ontdekken, al zwemmend verbranden... Kortom de perfecte combinatie tussen genieten van paradijselijke eilandjes en een toffe sfeer tussen vrienden.
II 2 maal ben ik deze maand afgereisd naar Tegucigualpa, de hoofdstad van Honduras. De eerste keer om samen met mijn broer en neef naar een concert te gaan, dat helaas gecanceld werd. Al hebben we ons daardoor niet laten tegenhouden om er toch een gezellig avondje van te maken ;) En de 2de keer werd er met de hele familie gefeest om de communie van mijn neef (hij is al 15, maar op die leeftijd je eerste communie pas doen, is hier blijkbaar normaal) en de 21ste  verjaardag van zijn broer te vieren. Dubbel feest dus en dat zorgde voor een hele gezellige en leuke, familiale avond.
III Moederdag: ik wil toch even vermelden dat ik heel blij ben met mijn gastmama. Ze verzorgt mij heel goed, beschouwt mij ook als haar dochter, staat altijd klaar voor een babbeltje met mij en zegt nu al dat ze mij ongelooflijk zal missen. Dankjewel mami Yolani! Ook dankjewel aan mama Claudine om mij dit avontuur, aan de andere kant van de wereld, te laten beleven. Ik zie jullie allebei heel graag!
IV AFS-weekend naar Tela. De eind-orientatie stond al voor de deur. Hoewel ik  een leuk weekendje aan de kust achter de rug heb, ben ik soms toch wat verdrietig. Mijn jaar is heel snel voorbij gegaan en hoewel ik jullie en mijn Belgische leventje mis, vind ik het toch spijtig om het verhaal bijna af te sluiten:
Mijn laatste weken, mijn laatste keren, mijn laatste momenten... Maar ik ga ze de moeite waard maken!

Op 2 juli zullen de traantjes van verdriet dus vloeien bij mijn vertrek uit Honduras en op 3 juli die van geluk op Belgische bodem...
Tot snel!
Gwendolyne

Reizen is genieten en... ontdekken

Hey allemaal!

Dit blogberichtje schrijf ik vol goede herinneringen! 8 fantastische dagen met toffe (voor de verandering: Belgische) reisgenoten op een tropisch eiland vertoeven... Wat wil een mens nog meer?

Op maandag 27 januari vertrekken we vol enthousiasme richting Utila. Dit is één van de 'Islas de la Bahia'. Deze eilandengroep is dan wel eigendom van de Hondurese Republiek, maar lijkt in niets op het vaste land. Het heeft nl. alle ingrediënten voor een toeristische trekpleister en is daardoor een internationale plaats: de meeste handelszaken hebben buitenlandse eigenaars en werknemers, bezoekers van over héél de wereld, opvallend veel jong volk trouwens, maar Utila staat dan ook bekent als duikersparadijs en feesteiland, en Engels als meest gesproken taal.
Dé perfecte plaats dus ook om eens een weekje weg te zijn van ons Hondurese leventje... Een weekje  niet alleen genieten, maar ook ontdekken: het rif voor de Hondurese kust wordt nl. beschouwd als het mooiste ter wereld en de duikcursussen als één van de goedkoopsten... Dat laten we dus niet aan onze neus voorbijgaan!

We komen 's avonds, net voor zonsondergang - die trouwens prachtig was - aan op het eiland en worden ontvangen door Tatiana, de eigenares van Parrots Divecenter. Zij stelt onze Zweedse duikinstructeur en West-Vlaamse -assistent voor (van toeval gesproken) en toont ons ons appartement. Vervolgens genieten we van ons eerste avondje herenigt te zijn en worden er hopen ervaringen en verhalen op tafel gegooid.
De volgende dag beginnen we al aan onze cursus, die bestaat uit theorielessen (a.d.h.v. video's, quizen, een boek, echte lessen en uiteraard ook een examen) en uit een praktijkgedeelte (2 duiken in ondiep water om basishandelingen te leren en 4 duiken tot op 18 meter diepte om ze ook echt toe te passen). Dan zijn we gecertificeerde duikers en mogen we nog van 4 fundives genieten. Tijd genoeg om de prachtige onderwaterwereld te leren kennen! Zweven door en boven het rif, onze ogen uitkijken naar de kleurrijkste vissen en héél veel geluk hebben om enkele zeldzaamheden te spotten: o.a. een zwemmend zeepaardje, een voor adem happende zeeschildpad, een 'dansende' rog en zelfs een slapende haai! Zelfs onze instructeur zei het: "Dit zien, daar moet je al geluk voor hebben... maar om het allemaal op één dag te zien? Dat is echt zotveel chance hebben!" haha de goden waren ons blijkbaar goedgezind ;)
Voor de rest hebben we onze tijd wat 'normaler' gevuld: nachtelijke strandwandelingen, 'ene gaan drinken', snorkelen, de toerist uithangen door het dorp af te gaan met een camera in de hand, één van de mooiste bars ter wereld (een mozaïkbar) bezoeken, een dagje zonnen op het strand, samen koken of uit eten gaan... Kortom puur genieten!

6 Belgen met compleet verschillende karakters, die uit puur toeval in éénzelfde land/avontuur belanden en uitgroeien tot een toffe bende, die één voor één goed met elkaar overeen komen... Zo mooi kan een uitwisseling zijn! Ik ben blij dat ik deze week met hen mocht doorbrengen en kijk al uit naar de volgende keer dat we elkaar weerzien!

Zoals je kan lezen, heb ik een zalige tijd achter de rug. Een mooier afsluiter van mijn vakantie ook, want sinds dinsdag 4 februari zit ik terug op de schoolbanken. Zelfde school, nieuwe richting en nieuwe klas, maar dat verhaal is voor een andere keer...

Even een kort berichtje

Even een kort berichtje om jullie te laten weten hoe het met mij gaat...

Na de feestdagen liep alles terug in zijn gewone gangetje. Allisons kerstvakantie was gedaan en ging dus terug naar school. Blijkbaar vallen de examens voor het lager en middelbaar onderwijs hier na de vakantie - iets wat ik persoonlijk ongelooflijk raar vind. Mami Yolani en papi José werden weer op het werk verwacht en de laatste vuurwerkpijltjes werden afgeschoten.
De jeugd bij ons in huis had echter meer geluk: Andrea en ik hebben nog steeds 'grote vakantie' en konden dus nog een maandje langer uitrusten en ook José Augusto zou pas de 3de week weer op de universiteit verwacht worden. Tijd genoeg dus om af te spreken met vrienden en samen met het hele gezin te zijn.
Het weekend van de 18de zijn we met z'n allen naar Tegucigualpa gegaan. De roze prinsessenjurk voor  Andrea's 15de verjaardagsfeest werd afgehaald. Dat feest in nu trouwens in volle voorbereiding en neemt heel wat tijd in beslag! José Augusto's (studeer)kamer werd terug in orde gebracht en Andrea, nana (mijn oma) en ik werden afgezet bij doña Rayen. Deze lieve Chileense vriendin van nana - ze woont wel al 30 jaar in Honduras - heeft ons enkele dagen in huis genomen en samen hebben we Tegucigualpa 'onveilig' gemaakt: van het ene winkelcentrum naar het andere, samen gezellig koken of het toeristische dorpje Valle de Angeles bezoeken.
Een leuk midweekje onder vrouwen en dan terug naar Siguatepeque, waar de winter ook eindelijk is  aangekomen. Ook al kan je het - naar onze normen - geen winter noemen, wan het koudste wat we hier overdag  gehad hebben is 11°C. Dat valt nog heel goed mee volgens mij, maar volgens de warmbloedige Hondurezen is dat om te bevriezen.
De regen daar ben ikzelf ook minder blij mee, want morgen (maandag) vertrek ik - samen met de 5 andere Belgische AFS'ers die hier in Honduras zitten - voor een weekje naar Utila, één van de eilanden voor de kust van Honduras. Hopelijk valt het weer (en de prijzen ;) ) goed mee en wordt het een onvergetelijke laatste vakantieweek, want op 4 februari word ook ik (volgens jullie waarschijnlijk: eindelijk) terug op de schoolbanken verwacht...


Ik ben nu 5 maanden in Honduras en voel dat ik op één van mijn hoogtepunten ben. Ik amuseer mij hier enorm en heb het gevoel dat mijn leven hier op wieltjes loopt. De vrienden van mijn broer en zus zijn niet langer hun vrienden, maar zijn ondertussen ook míjn vrienden geworden. Mijn gastfamilie is nu ook mijn 'echte' familie en mijn leven hier lijkt niet langer meer tijdelijk. Ik denk dat ik  nu fier mag zeggen, dat ik niet alleen 2 levens heb, maar ook twee ongelooflijke families in twee prachtige landen, die nu beiden mijn 'thuisland' zijn.

Tot de volgende! :D

Eindejaarsfeesten: hetzelfde en toch verschillend

De eindejaarsfeesten worden over heel de wereld gevierd. In elk continent, elk land en elke familie op een andere manier: andere gewoontes, ander eten en misschien voor mij het meest opvallend... ander gezelschap...

Mijn 18de Kerst is mijn eerste Kerst zonder 'mijn' familie en mijn eerste Kerst die ik 'anders' zal vieren dan alle voorbije jaren. Een hele aanpassing dus, maar als ik je het al mag verklappen... mijn beste tot nu toe!
Het kerstfeestje vond bij ons thuis plaats en de hele familie langs mami Yolani's kant zou dus afzakken naar Siguatepeque, maar ook vrienden van zowel de volwassenen als de jeugd zijn meer dan welkom. Dat brengt natuurlijk een hele hoop voorbereidingen met zich mee, maar het zou de moeite waard worden.
Kerst wordt hier buiten gevierd. Ja, het is een warm land, maar in de winternachten koelt het hier toch ook behoorlijk af hoor. Buiten stonden dus enkele stoelen en tafels, een groot scherm waarop muziekvideo's geprojecteerd worden, 2 grote muziekboxen en een discjockeytafel voor 'tio' Nelson. Op straat hebben we een kampvuur gemaakt en daarrond bankjes gezet waar -vooral de jeugd- gezellig kon lachen en zeveren. Ook was er een dansvloer, die we met de laatst overgebleven jeugd pas om 4 uur 's nachts opgegaan zijn, maar de karaoke hebben we wel de hele avond enthousiast gebruikt.
Ik heb hier ook voor de eerste keer 'cuetes' afgevuurd. Dat zijn vuurwerkpijltjes, die wel eens voor verbrande vingers zorgen, maar vooral een hele leuke bezigheid zijn.
Het meeste volk kwam pas tegen 22u aan, maar dan is het feest nog niet eens echt begonnen. Om middernacht werden de grote vuurwerkpijlen -zoals wij ze kennen- afgevuurd. Z'n 30 euro die in amper 27 seconden de lucht in vliegt... Een echt lichtspektakel, dat afgesloten wordt met een hoop knuffels en 'Feliz Navidad'. Daarna wordt het eten pas(!) geserveerd en de pakjes geopend. Tegen een uur of 5 's morgens waren de laatste gasten pas vertrokken, maar dat gaf ons geen reden om niet verder te feesten en dus hebben we het nog enkele uren gezellig gemaakt. Om 7u begonnen we allemaal wat slaap te krijgen, tot papi José opeens zei: "Als jullie nu nog alle troep van de 'cuetes' gaan opruimen buiten, dan trakteer ik jullie op ontbijt". Dat moest ons natuurlijk geen twee keer gezegd worden en dus zijn we de straat beginnen opruimen en op zoek gegaan naar een lekker ontbijtje (kip met friet!).
Supermoe, maar voldaan zijn we tegen een uur of 9 eindelijk in bed gekropen en bijgevolg heb ik van de 25ste niet veel daglicht gezien ;)

 Na z'n 'wilde' Kerst heb ik mijn 18de overgang van oud naar nieuw een heel stuk rustiger doorgebracht (samen met de familie in Tegucigualpa), maar het was ook zeker de moeite waard.
Op de laatste dag van het jaar ben ik samen met mijn zus Andrea naar de 'mall' gegaan, waar we hadden afgesproken met Céline, ook een Belgische AFS'er in Honduras, die ik gisteren heel toevallig was tegengekomen. Aangezien mijn zus mee was, waren we verplicht om alle 'updates' in het Spaans te vertellen, maar dat ging -tot vreugde van ons allebei- vlotjes. Daarna hebben we een filmpje meegepikt en zijn we nog even gaan shoppen, we waren tenslotte onder meiden in een gigantisch shoppingcenter ;) Daarna hebben we afscheid genomen en hebben we ons klaargemaakt om 2014 feestelijk in te gaan. Ik met korte rok en op hoge hakken (dankzij oma Vindel), zijn we naar de mis gegaan. Niet zomaar een mis trouwens, maar ééntje in een ronde kerk op het Nationaal vliegdomein. Terug thuis hebben we nog enkele voorbereidingen getroffen, want het feest zou -op Hondurese wijze- pas laat beginnen. Al wordt er wel al gedanst, gekletst en gesnoept. Officieel begint het feest om stipt middernacht: elkaar gelukkig nieuwjaar wensen, confettibommen laten ontploffen en hopen (illegaal) vuurwerk bekijken. Vervolgens wordt er een toost gehouden, waarin er familiale wensen voor 2014 gezegd worden en iedereen eet 12 druiven met als betekenis één wens voor elke maand. Pas daarna wordt er gedineerd en kan het feest écht beginnen...

Ik hoop dat ook jullie een leuke feesttijd hadden en wens jullie een 2014 vol voorspoed!
Voor de studenten onder jullie: veel geluk met de examens en vooral... goede moed!
Groetjes, knuffels en kusjes
Gwendolyne

Een maandje familiale gezelligheid

Hallo allemaal!
Het is alweer een maand geleden dat jullie nog iets van mij gehoord hebben, maar ik heb niet stilgezeten hoor. Er is een heleboel gebeurd in die vier weken...

Zondag 24 november 2013
Dit was een belangrijke dag voor alle 'Catrachos' (= Hondurezen). Die dag waren het nl. de presidentiële verkiezingen, die éénmaal om de vier jaar gehouden worden. Ook de 'diputados' en burgemeester werden verkozen, maar die kregen natuurlijk minder media-aandacht.
Om te mogen stemmen moet je 18 jaar of ouder zijn, de Hondurese nationaliteit hebben en een identiteitskaart bezitten. Dat maakte dat ik als Belg dus niet mocht stemmen, dat mijn broer die wel 18 is, maar zijn iD-kaart nog niet heeft ook niet mocht stemmen en dat Hondurezen die in de VS wonen/verblijven wél mogen stemmen.
De meerderheid van de stemmen zijn uiteindelijk naar de Nationale partij gegaan en dus zal de volgende Hondurese president Juan Orlando Hernandez heten.
Volgens deredactie.be was er de volgende week een heleboel heibel in dit land, maar ik kan jullie geruststellen: ik ben ok, het was véél minder heibel dan verwacht en als er iets gebeurde (vb: de ruiten van Amerikaanse fastfoodketens die ingeslagen werden) dan was dat in de grote steden. De huidige president heeft zelfs via de tv laten weten dat hij fier was dat alles zo vlot en rustig verlopen was!

Donderdag 28 tot zaterdag 30 november 2013
Mijn gastmama's voorlaatste onderzoek na haar neumonia vond in Tegucigalpa plaats en dus heb ik haar nogmaals vergezeld. De meeste Hondurezen hebben San Pedro Sula liever dan de hoofdstad, omdat alle verkeer beter geregeld is, maar ik verkies toch Tegus. Waarschijnlijk komt dat door de dingen die we in deze steden doen: San Pedro is altijd shoppen ( met een mama als de mijne kan dat nogal langdradig worden ;) terwijl we in Tegus ook altijd op bezoek gaan bij familie, onder neven en nichten naar de cinema gaan... Ook van dit tripje naar Tegucigalpa heb ik dus genoten.

Woensdag 4 tot vrijdag 6 december 2013
Mijn volgende trip volgt al snel, want op deze dag vergezellen mijn zus Andrea en ik onze oma naar Villanueva. Dat is een klein stadje net naast San Pedro Sula en dus ook ontzettend warm: 34°C in december, dat is iets waar je in België alleen van kunt dromen! We logeerden daar bij Andrea's nonkel en tante, die drie dochters (van 10, 12 en 15 jaar) hebben. Helaas is hun papa nogal streng op gebied van afspreken met vrienden en ze waren dan ook vol enthousiasme om het huis uit te gaan met ons. Een gezellige en vermoeiende trip dus ;)

Sinds een twee-tal weken ga ik ook elke dag naar de fitness met mijn broer, zus en enkele vrienden. Ons harde werk wordt dus meestal afgesloten met een gezellig samenzijn. Ja, ook gezellig voor mij, want ondertussen is mijn Spaans en heel stuk beter en valt er dus meer te begrijpen/vertellen.
De drie Villanueva-nichtjes zijn ook al enkele dagen van de partij. Zij zijn bij mijn oma op vakantie tot Kerstmis en logeren om de beurt bij ons in huis.

Zaterdag 14 en zondag 15 december 2013
Op zaterdagnamiddag trok iedereen naar het centrum voor de jaarlijkse kerststoet van de 'Bilingual schools'. Het is de tweede grootste stoet van het jaar en was inderdaad prachtig! Alles was uiteraard in kerstsfeer, er werd hopen snoep uitgedeeld en de kerstmuziek was ruim aanwezig. De sfeer zit er hier al goed in, maar voor mij voelt het absoluut niet aan als kersttijd: 25°C, bloemen en vlinders als versiering, geen examens vooraf...
Daarna is de hele familie naar onze BBQ(!) gekomen en heb ik ontdekt dat jenever hier 'Rompópo' heet en van ei gemaakt wordt. Klonk gek, maar is best wel lekker hoor ;)
Al dat volk in één huis (fatsoenlijk) te slapen leggen was letterlijk onmogelijk, want zelfs met de ene helft bij mijn oma in huis zat alles vol. Sfeer kom je hier dan zeker niet te kort :)
De volgende dag was Allisons 9de verjaardagsfeest, dat hier voor familie en vriendjes samen gehouden wordt. Ik heb bijna de hele namiddag hamburgers gemaakt en drank geserveerd, spelletjes georganiseerd en naar Latijns-Amerikaanse traditie heel wat plezier beleefd aan een piñata.
Na al dat werken was ik wel toe aan een beetje 'relaxen' en dus ben ik samen met mijn broer José Augusto, zus Andrea, neef Christopher en vriendin Nikki naar de cinema geweest. Veel van de film heb ik uiteindelijk niet gezien, maar ik heb mij zeker geamuseerd!

Dinsdag 17 december 2013
Al maanden zijn mijn zusjes hard aan het oefenen voor hun jaarlijkse balletvoorstelling, die vandaag plaatsvond. Het was een prachtige voorstelling van De Kleine Zeemeermin en ze hebben het beiden heel goed gedaan: Felicidades hermanitas!

Nu dat ook de universiteiten en 'Bilingual schools' vakantie hebben, is het een stuk gemakkelijker om af te spreken met vrienden. Bovendien komen ook de feestdagen in zicht, die dit jaar extra-speciaal zullen zijn voor mij...
Ik wil jullie dan ook allemaal een fijne kerst en gelukkig nieuwjaar wensen!

Feliz Navidad 

y 

Feliz Año Nuevo

Start van een lange vakantie

Hola amigos!

De meest gestelde vraag van de voorbije dagen was ongetwijfeld: "Wat doe je gedurende drie maanden vakantie?" Om eerlijk te zijn, ook ik vroeg mij dit af! Gelukkig zit het bloed, dat door mijn aderen stroomt nog vol energie en ben ik een dromerig doorzetterje. Met de hulp van mijn superlieve gastfamilie heb ik ondertussen een toffe week achter de rug én heb ik leuke vooruitzichten...

Vorige week moest mijn gastmama enkele tests gaan laten doen in een ziekenhuis in Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras. Omdat alleen reizen in dit land gevaarlijk (en saai) is, mochten mijn gastzus Andrea en ik haar vergezellen. Met de bus vertrokken we dus enthousiast naar 'de grote stad'. Bleek het eindstation in Comayagüela te zijn. Dit is een stad die grenst aan Tegucigalpa en is eigenlijk de armere buurt, een beetje te vergelijken met de Marollen in Brussel (het klasseverschil dat er vooral vroeger heerste). We werden niet overvallen of wat dan ook, zoals mijn gastmama Yolani vreesde, maar veilig en wel opgehaald en naar het huis van mijn gasttante gebracht.

Mijn gasttante Nynoska woont in een residentie in Tegucigalpa. Dat is een privéwijk, waar je enkel in mag als je op de 'lijst' staat en is dus heel rustig en veilig. Mijn gastbroer José Augusto, die geneeskunde studeert aan een universiteit in Tegucigalpa, woont in de week bij haar en haar familie. Ook wij (Andrea, mami Yolani en ik) zouden deze paar dagen bij hun logeren.

De eerste dag, zijn wij 'de madammen' gaan uit eten. Vrouwenpraat was natuurlijk voldoende aanwezig, maar ook Andrea's 15de verjaardagsfeest (wat hier een héél groot en traditioneel feest is) was een belangrijk onderwerp. Daarna zijn we José Augusto en zijn neef Christopher gaan halen aan de unief. Op het eerste zicht, is er niet zo veel verschil met het Belgische universiteitsleven, maar dat is het wel! Waarom, dat vertel ik wel een andere keer.

Na ook Christian, doña Nynoska's andere zoon opgehaald te hebben van school, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Hoewel dit het doel van onze reis was, duurde dat maar een uurtje. De rest van onze tijd hier, zullen we al genietend doorbrengen.

En hoe doen vrouwen dat? Ja, door te gaan shoppen! We zijn dus naar één van de grootste malls van Centraal-Amerika gegaan en hebben er letterlijk uren vertoefd! O.a. Andrea's jurk voor haar feest werd gekozen: een echte prinsessenjurk met koepelrok, diamantjes, tiara... en dat alles in fushia-roze!

Zaterdag was een 'chill' voormiddagje en hebben we (de jeugd natuurlijk) al luierend in de zetel doorgebracht. Fifa 2014 spelen, babbelen, lachen en zeveren en niet te vergeten gsm'en... ;)

Tegen de middag kwamen ook papi José en Allison aan, want 's avonds zou er een familieBBQ gehouden worden ter gelegenheid van de opa zijn verjaardag en zijn huwelijksverjaardag met de oma. Maar eerst zijn we (Andrea, José Augusto, Christopher en ik) nog naar de cinema geweest. Anders dan dat ene zaaltje in Siguatepeque (mijn thuisstad), was de cinema hier compleet hetzelfde als die in België!

Zondag is in België 'familiedag' en dat is hier niet anders. Op mijn vraag zijn we Santa Lucía gaan bezoeken, een klein en toeristisch stadje met een mooi kerkje en een vijver. Typische lekkernijen proeven, familiefoto's maken, een portret laten tekenen, bootje varen op de vijver: we hebben het allemaal gedaan! Daarna zijn we nog pizza gaan eten - volgens mijn gastpapa de beste pizza van Honduras - en namen we afscheid na een hele leuke 'vakantie'.

Voldaan vertrokken we richting huis, maar dat was buiten de politiek gerekend. Komende zondag zijn het hier nl. de belangrijkste verkiezingen in 4 jaar: die van de president. Karavanen, stoeten, vlaggen, aanhangers... hopen mensen en auto's zorgden voor gigantische files op de voorlaatste dag van de campagnes. De rest van deze week zijn die niet meer toegelaten en wordt het (hopelijk) rustig afwachten op 'de grote dag'.

Natuurlijk reis ik niet heel de tijd, maar ze houden mij hier bezig. Zo heeft mijn oma mij leren juwelen maken, spreek ik met zowel mijn als Andrea's vrienden af, heb ik ook af en toe een lui dagje, leer ik koken of help ik met de kerstversiering. Ja, je leest het goed: een dikke maand voor kerst en het hele huis hangt al vol! Oh ja, ook een heleboel geregel voor Andrea's feest doet de tijd voorbijgaan.

Ik hoop dat het in België even gezellig is! Doe de groetjes aan de Sint van mij en tot binnenkort!

Ps: Vanaf nu kan je op mijn blog ook een link vinden, die je automatisch naar mijn picasa-album brengt. Zo kunnen ook de mensen zonder Facebook meegenieten! MAAR zeker ook de moeite waard voor de rest, want in dit album staan meer foto's!
Geïnteresseerd? Klik rechts bovenaan op 'Gwendolyne Roggeman', dan op 'foto's' en kies vervolgens het album 'wat doet Gwendolyne in Honduras' OF volg deze link: https://plus.google.com/photos/101246683057816263928/albums/5912734765609956929

Het leven aan een Hondurese school

Hallo allemaal!
De vakantie is voor mij al aan zijn tweede week toe, maar toch wil ik jullie het concept 'school' niet onthouden. Het verschil met naar school gaan in België of in Honduras is nl. vrij groot.

Om te beginnen, is er - hier in Honduras - wel een duidelijk verschil tussen privé- en publieke scholen. Die laatste zijn wel goedkoper, maar het het niveau ligt (nog) lager. Toch gaan er heel veel kinderen naar zulke scholen. Het is uiteraard beter dan helemaal niet naar school gaan...
Een normale schoolcarrière begint op 4-jarige leeftijd (pre escolar/kleuterklas), waar je al leert schrijven en lezen! Op 7-jarige leeftijd volgen 6 verplichte jaren (escolar/lager onderwijs) en op 13-jarige leeftijd  komen daar nog 5 verplichte jaren bij (secundario/middelbaar), om op je 18e af te studeren en eventueel naar het superior/hoger onderwijs te gaan. Een duidelijk systeem, maar toch zat ik in de klas met leerlingen tussen de 15 en 19 jaar...
Een schooljaar loopt voor de Spaanstalige scholen van februari tot half november en voor de 'bilingual schools' van half augustus tot half juni. Daardoor hebben mijn twee zussen niet gelijktijdig vakantie, waar ik maar niet gewend aan geraak! Allison zit nl. op een bilingual scool en heeft 3 trimesters, net zoals bij ons. Andrea en ik daarentegen, zitten op een Spaanstalige school en hebben 4 partialen, die telkens eindigen met amper 1 week examens en 1 week recuperaties. Dat maakt dat de hoeveelheid leerstof voor een examen hier ongeveer overeen komt met een Belgische herhalingstoets in het 5de middelbaar!
Ikzelf zit op een kleine, spaanstalige privéschool, die gespecialiseerd is in wetenschappen en technologie. Vandaar zijn naam: 'Instituto de ciencia y tecnología Omega'. Gespecialiseerd is hier natuurlijk een groot woord, want het is geen school met technische richtingen zoals electriciteit of mechanica zoals wij zouden verwachten. Ze hebben gewoon iets meer technische taken dan andere scholen. Zo heeft mijn zus een maquette van ons huis gemaakt en had ik een technologiebeurs als eindproject.
In mijn school zijn er 2 richtingen: enerzijds is er 'ciencia y letras' (wetenschappen en talen), met gemiddeld 20 leerlingen/jaar. Anderzijds is er 'hostelería y turismo' (hotelbeheer en toerisme), met amper 5 leerlingen/jaar. Deze laatste richting ga ik volgend schooljaar volgen, omdat 'ciencia y letras' toch behoorlijk saai is, aangezien ik alles (beter) gezien heb in ons Belgenlandje.
En met beter, bedoel ik op een hoger niveau. Eerst was ik verschoten dat ze dezelfde onderwerpen op ongeveer dezelfde leeftijd zien, maar na een paar lessen werd het duidelijk dat ze alleen de gemakkelijke basisoefeningen krijgen. Geen 'uitdagingen' en toepassingen zoals de leerkrachten in België ons zo enthousiast voorschotelen. Ook de 'onverwachte' toetsen waar Belgische leerkrachten zo verzot op zijn, hebben ze hier niet!
Engels is dan weer een verhaal op zich, want er is nog een onderscheid in privéscholen. Enerzijds, zijn er de 'gewone' scholen, waar Spaans de hoofdtaal is. Op deze scholen ligt het niveau van de lessen Engels belachelijk laag: in het voorlaatse jaar, zien ze pas de 'past tense' en woorden zoals ketting, armband... Mijn leerkracht Engels is wel heel lief enzo, maar foute zinsconstructies kwam ik regelmatig tegen op taken en ook grappige foutjes op het bord (zoals War World II  i.p.v. World War II) zijn geen uitzondering. Anderzijds, zijn er de 'bilingual schools'. Deze scholen zijn nog duurder, maar geeft vanaf het begin enkele vakken in het Spaans en enkele vakken in het Engels. Mijn kleinste zusje bv. wordt volgende maand 9 jaar en haar Engels is - voor die leeftijd - echt ongelooflijk! Met andere woorden: je spreekt als Hondurees ofwel vloeiend Engels, ofwel quasi geen Engels...
Ik zou het nog bijna vergeten, maar de lessen zelf zijn hier ook heel anders! Ofwel wordt alles gedicteerd, omdat bijna niemand een boek heeft, ofwel moeten de leerlingen zelf presentaties geven (nu ja, ze lezen gewoon af wat er op hun blad staat) gevolgd door zelfstudie. Tussen dat alles door, wordt ongelooflijk veel gebabbeld en ook random door de klas wandelen vinden ze hier blijkbaar normaal. De leerkrachten zijn hier  nl. lang niet zo streng als in België en ook met hun punten zijn ze heel vrijgevig. 100% halen als trimesterresultaat in het 5de middelbaar is hier echt mogelijk! Het is hier ook normaal dat leerkrachten even een babbeltje komen doen met hun leerlingen en ik ken er zelfs die echte vriendschappen delen! Vanaf nu heb ik zelfs leerkrachten op mijn facebook, iets waar ik maar niet aan gewend geraak met die Belgische mentaliteit van mij! ;)
Natuurlijk eindigt elke schoolcarrière met een graduatie. In België is dat bv. een mis met een kleine receptie, in Honduras is dat een heus feest met galabal-allures! De hele familie (broers, zussen, neven, nichten, tantes, nonkels, oma's en opa's...) wordt uitgenodigt, de mooiste jurken en schoenen worden uit de kast gehaald en de dames spenderen hopen geld aan kapsters, schminksters, beautysalons... Ja, een graduatie is hier hét feest van het jaar!
Elk schooljaar wordt natuurlijk afgesloten met enkele verdiende maanden vakantie. Ook in Honduras is dat  ongeveer 2 maanden, maar dankzij de presidentsverkiezingen op 24/11/2013 is dat dit jaar maar liefst 3 maanden! Veel tijd, met hopelijk veel nieuwe verhalen!