Even een kort berichtje om jullie te laten weten hoe het met mij gaat...
Na de feestdagen liep alles terug in zijn gewone gangetje. Allisons kerstvakantie was gedaan en ging dus terug naar school. Blijkbaar vallen de examens voor het lager en middelbaar onderwijs hier na de vakantie - iets wat ik persoonlijk ongelooflijk raar vind. Mami Yolani en papi José werden weer op het werk verwacht en de laatste vuurwerkpijltjes werden afgeschoten.
De jeugd bij ons in huis had echter meer geluk: Andrea en ik hebben nog steeds 'grote vakantie' en konden dus nog een maandje langer uitrusten en ook José Augusto zou pas de 3de week weer op de universiteit verwacht worden. Tijd genoeg dus om af te spreken met vrienden en samen met het hele gezin te zijn.
Het weekend van de 18de zijn we met z'n allen naar Tegucigualpa gegaan. De roze prinsessenjurk voor Andrea's 15de verjaardagsfeest werd afgehaald. Dat feest in nu trouwens in volle voorbereiding en neemt heel wat tijd in beslag! José Augusto's (studeer)kamer werd terug in orde gebracht en Andrea, nana (mijn oma) en ik werden afgezet bij doña Rayen. Deze lieve Chileense vriendin van nana - ze woont wel al 30 jaar in Honduras - heeft ons enkele dagen in huis genomen en samen hebben we Tegucigualpa 'onveilig' gemaakt: van het ene winkelcentrum naar het andere, samen gezellig koken of het toeristische dorpje Valle de Angeles bezoeken.
Een leuk midweekje onder vrouwen en dan terug naar Siguatepeque, waar de winter ook eindelijk is aangekomen. Ook al kan je het - naar onze normen - geen winter noemen, wan het koudste wat we hier overdag gehad hebben is 11°C. Dat valt nog heel goed mee volgens mij, maar volgens de warmbloedige Hondurezen is dat om te bevriezen.
De regen daar ben ikzelf ook minder blij mee, want morgen (maandag) vertrek ik - samen met de 5 andere Belgische AFS'ers die hier in Honduras zitten - voor een weekje naar Utila, één van de eilanden voor de kust van Honduras. Hopelijk valt het weer (en de prijzen ;) ) goed mee en wordt het een onvergetelijke laatste vakantieweek, want op 4 februari word ook ik (volgens jullie waarschijnlijk: eindelijk) terug op de schoolbanken verwacht...
Ik ben nu 5 maanden in Honduras en voel dat ik op één van mijn hoogtepunten ben. Ik amuseer mij hier enorm en heb het gevoel dat mijn leven hier op wieltjes loopt. De vrienden van mijn broer en zus zijn niet langer hun vrienden, maar zijn ondertussen ook míjn vrienden geworden. Mijn gastfamilie is nu ook mijn 'echte' familie en mijn leven hier lijkt niet langer meer tijdelijk. Ik denk dat ik nu fier mag zeggen, dat ik niet alleen 2 levens heb, maar ook twee ongelooflijke families in twee prachtige landen, die nu beiden mijn 'thuisland' zijn.
Tot de volgende! :D
zondag 26 januari 2014
zondag 5 januari 2014
Eindejaarsfeesten: hetzelfde en toch verschillend
De eindejaarsfeesten worden over heel de wereld gevierd. In elk continent, elk land en elke familie op een andere manier: andere gewoontes, ander eten en misschien voor mij het meest opvallend... ander gezelschap...
Mijn 18de Kerst is mijn eerste Kerst zonder 'mijn' familie en mijn eerste Kerst die ik 'anders' zal vieren dan alle voorbije jaren. Een hele aanpassing dus, maar als ik je het al mag verklappen... mijn beste tot nu toe!
Het kerstfeestje vond bij ons thuis plaats en de hele familie langs mami Yolani's kant zou dus afzakken naar Siguatepeque, maar ook vrienden van zowel de volwassenen als de jeugd zijn meer dan welkom. Dat brengt natuurlijk een hele hoop voorbereidingen met zich mee, maar het zou de moeite waard worden.
Kerst wordt hier buiten gevierd. Ja, het is een warm land, maar in de winternachten koelt het hier toch ook behoorlijk af hoor. Buiten stonden dus enkele stoelen en tafels, een groot scherm waarop muziekvideo's geprojecteerd worden, 2 grote muziekboxen en een discjockeytafel voor 'tio' Nelson. Op straat hebben we een kampvuur gemaakt en daarrond bankjes gezet waar -vooral de jeugd- gezellig kon lachen en zeveren. Ook was er een dansvloer, die we met de laatst overgebleven jeugd pas om 4 uur 's nachts opgegaan zijn, maar de karaoke hebben we wel de hele avond enthousiast gebruikt.
Ik heb hier ook voor de eerste keer 'cuetes' afgevuurd. Dat zijn vuurwerkpijltjes, die wel eens voor verbrande vingers zorgen, maar vooral een hele leuke bezigheid zijn.
Het meeste volk kwam pas tegen 22u aan, maar dan is het feest nog niet eens echt begonnen. Om middernacht werden de grote vuurwerkpijlen -zoals wij ze kennen- afgevuurd. Z'n 30 euro die in amper 27 seconden de lucht in vliegt... Een echt lichtspektakel, dat afgesloten wordt met een hoop knuffels en 'Feliz Navidad'. Daarna wordt het eten pas(!) geserveerd en de pakjes geopend. Tegen een uur of 5 's morgens waren de laatste gasten pas vertrokken, maar dat gaf ons geen reden om niet verder te feesten en dus hebben we het nog enkele uren gezellig gemaakt. Om 7u begonnen we allemaal wat slaap te krijgen, tot papi José opeens zei: "Als jullie nu nog alle troep van de 'cuetes' gaan opruimen buiten, dan trakteer ik jullie op ontbijt". Dat moest ons natuurlijk geen twee keer gezegd worden en dus zijn we de straat beginnen opruimen en op zoek gegaan naar een lekker ontbijtje (kip met friet!).
Supermoe, maar voldaan zijn we tegen een uur of 9 eindelijk in bed gekropen en bijgevolg heb ik van de 25ste niet veel daglicht gezien ;)
Na z'n 'wilde' Kerst heb ik mijn 18de overgang van oud naar nieuw een heel stuk rustiger doorgebracht (samen met de familie in Tegucigualpa), maar het was ook zeker de moeite waard.
Op de laatste dag van het jaar ben ik samen met mijn zus Andrea naar de 'mall' gegaan, waar we hadden afgesproken met Céline, ook een Belgische AFS'er in Honduras, die ik gisteren heel toevallig was tegengekomen. Aangezien mijn zus mee was, waren we verplicht om alle 'updates' in het Spaans te vertellen, maar dat ging -tot vreugde van ons allebei- vlotjes. Daarna hebben we een filmpje meegepikt en zijn we nog even gaan shoppen, we waren tenslotte onder meiden in een gigantisch shoppingcenter ;) Daarna hebben we afscheid genomen en hebben we ons klaargemaakt om 2014 feestelijk in te gaan. Ik met korte rok en op hoge hakken (dankzij oma Vindel), zijn we naar de mis gegaan. Niet zomaar een mis trouwens, maar ééntje in een ronde kerk op het Nationaal vliegdomein. Terug thuis hebben we nog enkele voorbereidingen getroffen, want het feest zou -op Hondurese wijze- pas laat beginnen. Al wordt er wel al gedanst, gekletst en gesnoept. Officieel begint het feest om stipt middernacht: elkaar gelukkig nieuwjaar wensen, confettibommen laten ontploffen en hopen (illegaal) vuurwerk bekijken. Vervolgens wordt er een toost gehouden, waarin er familiale wensen voor 2014 gezegd worden en iedereen eet 12 druiven met als betekenis één wens voor elke maand. Pas daarna wordt er gedineerd en kan het feest écht beginnen...
Ik hoop dat ook jullie een leuke feesttijd hadden en wens jullie een 2014 vol voorspoed!
Voor de studenten onder jullie: veel geluk met de examens en vooral... goede moed!
Groetjes, knuffels en kusjes
Gwendolyne
Mijn 18de Kerst is mijn eerste Kerst zonder 'mijn' familie en mijn eerste Kerst die ik 'anders' zal vieren dan alle voorbije jaren. Een hele aanpassing dus, maar als ik je het al mag verklappen... mijn beste tot nu toe!
Het kerstfeestje vond bij ons thuis plaats en de hele familie langs mami Yolani's kant zou dus afzakken naar Siguatepeque, maar ook vrienden van zowel de volwassenen als de jeugd zijn meer dan welkom. Dat brengt natuurlijk een hele hoop voorbereidingen met zich mee, maar het zou de moeite waard worden.
Kerst wordt hier buiten gevierd. Ja, het is een warm land, maar in de winternachten koelt het hier toch ook behoorlijk af hoor. Buiten stonden dus enkele stoelen en tafels, een groot scherm waarop muziekvideo's geprojecteerd worden, 2 grote muziekboxen en een discjockeytafel voor 'tio' Nelson. Op straat hebben we een kampvuur gemaakt en daarrond bankjes gezet waar -vooral de jeugd- gezellig kon lachen en zeveren. Ook was er een dansvloer, die we met de laatst overgebleven jeugd pas om 4 uur 's nachts opgegaan zijn, maar de karaoke hebben we wel de hele avond enthousiast gebruikt.
Ik heb hier ook voor de eerste keer 'cuetes' afgevuurd. Dat zijn vuurwerkpijltjes, die wel eens voor verbrande vingers zorgen, maar vooral een hele leuke bezigheid zijn.
Het meeste volk kwam pas tegen 22u aan, maar dan is het feest nog niet eens echt begonnen. Om middernacht werden de grote vuurwerkpijlen -zoals wij ze kennen- afgevuurd. Z'n 30 euro die in amper 27 seconden de lucht in vliegt... Een echt lichtspektakel, dat afgesloten wordt met een hoop knuffels en 'Feliz Navidad'. Daarna wordt het eten pas(!) geserveerd en de pakjes geopend. Tegen een uur of 5 's morgens waren de laatste gasten pas vertrokken, maar dat gaf ons geen reden om niet verder te feesten en dus hebben we het nog enkele uren gezellig gemaakt. Om 7u begonnen we allemaal wat slaap te krijgen, tot papi José opeens zei: "Als jullie nu nog alle troep van de 'cuetes' gaan opruimen buiten, dan trakteer ik jullie op ontbijt". Dat moest ons natuurlijk geen twee keer gezegd worden en dus zijn we de straat beginnen opruimen en op zoek gegaan naar een lekker ontbijtje (kip met friet!).
Supermoe, maar voldaan zijn we tegen een uur of 9 eindelijk in bed gekropen en bijgevolg heb ik van de 25ste niet veel daglicht gezien ;)
Na z'n 'wilde' Kerst heb ik mijn 18de overgang van oud naar nieuw een heel stuk rustiger doorgebracht (samen met de familie in Tegucigualpa), maar het was ook zeker de moeite waard.
Op de laatste dag van het jaar ben ik samen met mijn zus Andrea naar de 'mall' gegaan, waar we hadden afgesproken met Céline, ook een Belgische AFS'er in Honduras, die ik gisteren heel toevallig was tegengekomen. Aangezien mijn zus mee was, waren we verplicht om alle 'updates' in het Spaans te vertellen, maar dat ging -tot vreugde van ons allebei- vlotjes. Daarna hebben we een filmpje meegepikt en zijn we nog even gaan shoppen, we waren tenslotte onder meiden in een gigantisch shoppingcenter ;) Daarna hebben we afscheid genomen en hebben we ons klaargemaakt om 2014 feestelijk in te gaan. Ik met korte rok en op hoge hakken (dankzij oma Vindel), zijn we naar de mis gegaan. Niet zomaar een mis trouwens, maar ééntje in een ronde kerk op het Nationaal vliegdomein. Terug thuis hebben we nog enkele voorbereidingen getroffen, want het feest zou -op Hondurese wijze- pas laat beginnen. Al wordt er wel al gedanst, gekletst en gesnoept. Officieel begint het feest om stipt middernacht: elkaar gelukkig nieuwjaar wensen, confettibommen laten ontploffen en hopen (illegaal) vuurwerk bekijken. Vervolgens wordt er een toost gehouden, waarin er familiale wensen voor 2014 gezegd worden en iedereen eet 12 druiven met als betekenis één wens voor elke maand. Pas daarna wordt er gedineerd en kan het feest écht beginnen...
Ik hoop dat ook jullie een leuke feesttijd hadden en wens jullie een 2014 vol voorspoed!
Voor de studenten onder jullie: veel geluk met de examens en vooral... goede moed!
Groetjes, knuffels en kusjes
Gwendolyne
Abonneren op:
Posts (Atom)