Start van een lange vakantie

Hola amigos!

De meest gestelde vraag van de voorbije dagen was ongetwijfeld: "Wat doe je gedurende drie maanden vakantie?" Om eerlijk te zijn, ook ik vroeg mij dit af! Gelukkig zit het bloed, dat door mijn aderen stroomt nog vol energie en ben ik een dromerig doorzetterje. Met de hulp van mijn superlieve gastfamilie heb ik ondertussen een toffe week achter de rug én heb ik leuke vooruitzichten...

Vorige week moest mijn gastmama enkele tests gaan laten doen in een ziekenhuis in Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras. Omdat alleen reizen in dit land gevaarlijk (en saai) is, mochten mijn gastzus Andrea en ik haar vergezellen. Met de bus vertrokken we dus enthousiast naar 'de grote stad'. Bleek het eindstation in Comayagüela te zijn. Dit is een stad die grenst aan Tegucigalpa en is eigenlijk de armere buurt, een beetje te vergelijken met de Marollen in Brussel (het klasseverschil dat er vooral vroeger heerste). We werden niet overvallen of wat dan ook, zoals mijn gastmama Yolani vreesde, maar veilig en wel opgehaald en naar het huis van mijn gasttante gebracht.

Mijn gasttante Nynoska woont in een residentie in Tegucigalpa. Dat is een privéwijk, waar je enkel in mag als je op de 'lijst' staat en is dus heel rustig en veilig. Mijn gastbroer José Augusto, die geneeskunde studeert aan een universiteit in Tegucigalpa, woont in de week bij haar en haar familie. Ook wij (Andrea, mami Yolani en ik) zouden deze paar dagen bij hun logeren.

De eerste dag, zijn wij 'de madammen' gaan uit eten. Vrouwenpraat was natuurlijk voldoende aanwezig, maar ook Andrea's 15de verjaardagsfeest (wat hier een héél groot en traditioneel feest is) was een belangrijk onderwerp. Daarna zijn we José Augusto en zijn neef Christopher gaan halen aan de unief. Op het eerste zicht, is er niet zo veel verschil met het Belgische universiteitsleven, maar dat is het wel! Waarom, dat vertel ik wel een andere keer.

Na ook Christian, doña Nynoska's andere zoon opgehaald te hebben van school, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Hoewel dit het doel van onze reis was, duurde dat maar een uurtje. De rest van onze tijd hier, zullen we al genietend doorbrengen.

En hoe doen vrouwen dat? Ja, door te gaan shoppen! We zijn dus naar één van de grootste malls van Centraal-Amerika gegaan en hebben er letterlijk uren vertoefd! O.a. Andrea's jurk voor haar feest werd gekozen: een echte prinsessenjurk met koepelrok, diamantjes, tiara... en dat alles in fushia-roze!

Zaterdag was een 'chill' voormiddagje en hebben we (de jeugd natuurlijk) al luierend in de zetel doorgebracht. Fifa 2014 spelen, babbelen, lachen en zeveren en niet te vergeten gsm'en... ;)

Tegen de middag kwamen ook papi José en Allison aan, want 's avonds zou er een familieBBQ gehouden worden ter gelegenheid van de opa zijn verjaardag en zijn huwelijksverjaardag met de oma. Maar eerst zijn we (Andrea, José Augusto, Christopher en ik) nog naar de cinema geweest. Anders dan dat ene zaaltje in Siguatepeque (mijn thuisstad), was de cinema hier compleet hetzelfde als die in België!

Zondag is in België 'familiedag' en dat is hier niet anders. Op mijn vraag zijn we Santa Lucía gaan bezoeken, een klein en toeristisch stadje met een mooi kerkje en een vijver. Typische lekkernijen proeven, familiefoto's maken, een portret laten tekenen, bootje varen op de vijver: we hebben het allemaal gedaan! Daarna zijn we nog pizza gaan eten - volgens mijn gastpapa de beste pizza van Honduras - en namen we afscheid na een hele leuke 'vakantie'.

Voldaan vertrokken we richting huis, maar dat was buiten de politiek gerekend. Komende zondag zijn het hier nl. de belangrijkste verkiezingen in 4 jaar: die van de president. Karavanen, stoeten, vlaggen, aanhangers... hopen mensen en auto's zorgden voor gigantische files op de voorlaatste dag van de campagnes. De rest van deze week zijn die niet meer toegelaten en wordt het (hopelijk) rustig afwachten op 'de grote dag'.

Natuurlijk reis ik niet heel de tijd, maar ze houden mij hier bezig. Zo heeft mijn oma mij leren juwelen maken, spreek ik met zowel mijn als Andrea's vrienden af, heb ik ook af en toe een lui dagje, leer ik koken of help ik met de kerstversiering. Ja, je leest het goed: een dikke maand voor kerst en het hele huis hangt al vol! Oh ja, ook een heleboel geregel voor Andrea's feest doet de tijd voorbijgaan.

Ik hoop dat het in België even gezellig is! Doe de groetjes aan de Sint van mij en tot binnenkort!

Ps: Vanaf nu kan je op mijn blog ook een link vinden, die je automatisch naar mijn picasa-album brengt. Zo kunnen ook de mensen zonder Facebook meegenieten! MAAR zeker ook de moeite waard voor de rest, want in dit album staan meer foto's!
Geïnteresseerd? Klik rechts bovenaan op 'Gwendolyne Roggeman', dan op 'foto's' en kies vervolgens het album 'wat doet Gwendolyne in Honduras' OF volg deze link: https://plus.google.com/photos/101246683057816263928/albums/5912734765609956929

Het leven aan een Hondurese school

Hallo allemaal!
De vakantie is voor mij al aan zijn tweede week toe, maar toch wil ik jullie het concept 'school' niet onthouden. Het verschil met naar school gaan in België of in Honduras is nl. vrij groot.

Om te beginnen, is er - hier in Honduras - wel een duidelijk verschil tussen privé- en publieke scholen. Die laatste zijn wel goedkoper, maar het het niveau ligt (nog) lager. Toch gaan er heel veel kinderen naar zulke scholen. Het is uiteraard beter dan helemaal niet naar school gaan...
Een normale schoolcarrière begint op 4-jarige leeftijd (pre escolar/kleuterklas), waar je al leert schrijven en lezen! Op 7-jarige leeftijd volgen 6 verplichte jaren (escolar/lager onderwijs) en op 13-jarige leeftijd  komen daar nog 5 verplichte jaren bij (secundario/middelbaar), om op je 18e af te studeren en eventueel naar het superior/hoger onderwijs te gaan. Een duidelijk systeem, maar toch zat ik in de klas met leerlingen tussen de 15 en 19 jaar...
Een schooljaar loopt voor de Spaanstalige scholen van februari tot half november en voor de 'bilingual schools' van half augustus tot half juni. Daardoor hebben mijn twee zussen niet gelijktijdig vakantie, waar ik maar niet gewend aan geraak! Allison zit nl. op een bilingual scool en heeft 3 trimesters, net zoals bij ons. Andrea en ik daarentegen, zitten op een Spaanstalige school en hebben 4 partialen, die telkens eindigen met amper 1 week examens en 1 week recuperaties. Dat maakt dat de hoeveelheid leerstof voor een examen hier ongeveer overeen komt met een Belgische herhalingstoets in het 5de middelbaar!
Ikzelf zit op een kleine, spaanstalige privéschool, die gespecialiseerd is in wetenschappen en technologie. Vandaar zijn naam: 'Instituto de ciencia y tecnología Omega'. Gespecialiseerd is hier natuurlijk een groot woord, want het is geen school met technische richtingen zoals electriciteit of mechanica zoals wij zouden verwachten. Ze hebben gewoon iets meer technische taken dan andere scholen. Zo heeft mijn zus een maquette van ons huis gemaakt en had ik een technologiebeurs als eindproject.
In mijn school zijn er 2 richtingen: enerzijds is er 'ciencia y letras' (wetenschappen en talen), met gemiddeld 20 leerlingen/jaar. Anderzijds is er 'hostelería y turismo' (hotelbeheer en toerisme), met amper 5 leerlingen/jaar. Deze laatste richting ga ik volgend schooljaar volgen, omdat 'ciencia y letras' toch behoorlijk saai is, aangezien ik alles (beter) gezien heb in ons Belgenlandje.
En met beter, bedoel ik op een hoger niveau. Eerst was ik verschoten dat ze dezelfde onderwerpen op ongeveer dezelfde leeftijd zien, maar na een paar lessen werd het duidelijk dat ze alleen de gemakkelijke basisoefeningen krijgen. Geen 'uitdagingen' en toepassingen zoals de leerkrachten in België ons zo enthousiast voorschotelen. Ook de 'onverwachte' toetsen waar Belgische leerkrachten zo verzot op zijn, hebben ze hier niet!
Engels is dan weer een verhaal op zich, want er is nog een onderscheid in privéscholen. Enerzijds, zijn er de 'gewone' scholen, waar Spaans de hoofdtaal is. Op deze scholen ligt het niveau van de lessen Engels belachelijk laag: in het voorlaatse jaar, zien ze pas de 'past tense' en woorden zoals ketting, armband... Mijn leerkracht Engels is wel heel lief enzo, maar foute zinsconstructies kwam ik regelmatig tegen op taken en ook grappige foutjes op het bord (zoals War World II  i.p.v. World War II) zijn geen uitzondering. Anderzijds, zijn er de 'bilingual schools'. Deze scholen zijn nog duurder, maar geeft vanaf het begin enkele vakken in het Spaans en enkele vakken in het Engels. Mijn kleinste zusje bv. wordt volgende maand 9 jaar en haar Engels is - voor die leeftijd - echt ongelooflijk! Met andere woorden: je spreekt als Hondurees ofwel vloeiend Engels, ofwel quasi geen Engels...
Ik zou het nog bijna vergeten, maar de lessen zelf zijn hier ook heel anders! Ofwel wordt alles gedicteerd, omdat bijna niemand een boek heeft, ofwel moeten de leerlingen zelf presentaties geven (nu ja, ze lezen gewoon af wat er op hun blad staat) gevolgd door zelfstudie. Tussen dat alles door, wordt ongelooflijk veel gebabbeld en ook random door de klas wandelen vinden ze hier blijkbaar normaal. De leerkrachten zijn hier  nl. lang niet zo streng als in België en ook met hun punten zijn ze heel vrijgevig. 100% halen als trimesterresultaat in het 5de middelbaar is hier echt mogelijk! Het is hier ook normaal dat leerkrachten even een babbeltje komen doen met hun leerlingen en ik ken er zelfs die echte vriendschappen delen! Vanaf nu heb ik zelfs leerkrachten op mijn facebook, iets waar ik maar niet aan gewend geraak met die Belgische mentaliteit van mij! ;)
Natuurlijk eindigt elke schoolcarrière met een graduatie. In België is dat bv. een mis met een kleine receptie, in Honduras is dat een heus feest met galabal-allures! De hele familie (broers, zussen, neven, nichten, tantes, nonkels, oma's en opa's...) wordt uitgenodigt, de mooiste jurken en schoenen worden uit de kast gehaald en de dames spenderen hopen geld aan kapsters, schminksters, beautysalons... Ja, een graduatie is hier hét feest van het jaar!
Elk schooljaar wordt natuurlijk afgesloten met enkele verdiende maanden vakantie. Ook in Honduras is dat  ongeveer 2 maanden, maar dankzij de presidentsverkiezingen op 24/11/2013 is dat dit jaar maar liefst 3 maanden! Veel tijd, met hopelijk veel nieuwe verhalen!