Even een kort berichtje om jullie te laten weten hoe het met mij gaat...
Na de feestdagen liep alles terug in zijn gewone gangetje. Allisons kerstvakantie was gedaan en ging dus terug naar school. Blijkbaar vallen de examens voor het lager en middelbaar onderwijs hier na de vakantie - iets wat ik persoonlijk ongelooflijk raar vind. Mami Yolani en papi José werden weer op het werk verwacht en de laatste vuurwerkpijltjes werden afgeschoten.
De jeugd bij ons in huis had echter meer geluk: Andrea en ik hebben nog steeds 'grote vakantie' en konden dus nog een maandje langer uitrusten en ook José Augusto zou pas de 3de week weer op de universiteit verwacht worden. Tijd genoeg dus om af te spreken met vrienden en samen met het hele gezin te zijn.
Het weekend van de 18de zijn we met z'n allen naar Tegucigualpa gegaan. De roze prinsessenjurk voor Andrea's 15de verjaardagsfeest werd afgehaald. Dat feest in nu trouwens in volle voorbereiding en neemt heel wat tijd in beslag! José Augusto's (studeer)kamer werd terug in orde gebracht en Andrea, nana (mijn oma) en ik werden afgezet bij doña Rayen. Deze lieve Chileense vriendin van nana - ze woont wel al 30 jaar in Honduras - heeft ons enkele dagen in huis genomen en samen hebben we Tegucigualpa 'onveilig' gemaakt: van het ene winkelcentrum naar het andere, samen gezellig koken of het toeristische dorpje Valle de Angeles bezoeken.
Een leuk midweekje onder vrouwen en dan terug naar Siguatepeque, waar de winter ook eindelijk is aangekomen. Ook al kan je het - naar onze normen - geen winter noemen, wan het koudste wat we hier overdag gehad hebben is 11°C. Dat valt nog heel goed mee volgens mij, maar volgens de warmbloedige Hondurezen is dat om te bevriezen.
De regen daar ben ikzelf ook minder blij mee, want morgen (maandag) vertrek ik - samen met de 5 andere Belgische AFS'ers die hier in Honduras zitten - voor een weekje naar Utila, één van de eilanden voor de kust van Honduras. Hopelijk valt het weer (en de prijzen ;) ) goed mee en wordt het een onvergetelijke laatste vakantieweek, want op 4 februari word ook ik (volgens jullie waarschijnlijk: eindelijk) terug op de schoolbanken verwacht...
Ik ben nu 5 maanden in Honduras en voel dat ik op één van mijn hoogtepunten ben. Ik amuseer mij hier enorm en heb het gevoel dat mijn leven hier op wieltjes loopt. De vrienden van mijn broer en zus zijn niet langer hun vrienden, maar zijn ondertussen ook míjn vrienden geworden. Mijn gastfamilie is nu ook mijn 'echte' familie en mijn leven hier lijkt niet langer meer tijdelijk. Ik denk dat ik nu fier mag zeggen, dat ik niet alleen 2 levens heb, maar ook twee ongelooflijke families in twee prachtige landen, die nu beiden mijn 'thuisland' zijn.
Tot de volgende! :D
Geen opmerkingen:
Een reactie posten